forever and a day.

Κατάλαβες ποια εννοώ; Εκείνη που σε αγκάλιασε σφιχτά και σου είπε πόσο περήφανη είναι για σένα -κι ας μην την έβλεπες καθαρά, γιατί είχες κατακόκκινα μάτια, πρησμένα απ'το κλάμα, μα δεν την ντράπηκες στιγμή. Εκείνη, που ήρθε η σειρά της να λυπηθεί, λίγο καιρό μετά κι εσύ της έλεγες πόσο όμορφη παραμένει, ακόμη και πνιγμένη απ'τα δάκρυα. Η ίδια που σ'έκανε να γελάσεις -μ'εκείνο το γέλιο που περνάει πριν απ'τα χείλη απ'την ψυχή- κι ένιωσες να την ξέρεις από παιδί κι ευχήθηκες να την ήξερες από παιδί. Που κάνετε σχέδια για μακρινά και κοντινά ταξίδια, για πολύχρωμες φωτογραφίες κι αιώνια χαμόγελα. Εκείνη που κοιτάζει τις χρυσές πινελιές στα μάτια σου και διαπιστώνετε μαζί ότι μοιάζουν τα χρώματα στα βλέμματά σας. Που σε ταρακουνάει για να συνέλθεις όταν το χρειάζεσαι, μα πάντα σου κρατάει γερά το χέρι και ξέρεις πως ό,τι έρθει θα το περάσετε μαζί. Εκείνη που σχολιάζετε τους πάντες και τα πάντα κι αυτοσαρκάζεστε και βαριέστε και θυμώνετε και ξεσπάτε και γελάτε-γελάτε-γελάτε και στο τέλος μόνο αυτό μένει. Που κατακλύζετε η μία την άλλη με αφιερώσεις και τραγούδια και φωτογραφίες με χαριτωμένα ζωάκια ή μωρά ή ήρωες της Disney και ξαναγίνεστε παιδιά μαζί και "όλα περαστικά είναι". Εκείνη λέω, που δεν θέλει να σ'αφήσει να φύγεις, μα σ'αφήνει γιατί σ'αγαπάει. Γιατί ξέρει ότι θα 'ρθει να σε δει κι ότι οι τέσσερις μήνες κυλάνε σαν νερό κι ότι η πραγματική φυγή είναι αυτή της καρδιάς κι όχι του σώματος. Κι η καρδιά σου είναι πλάι στη δική της.

Εκείνη σου λέω. Αν είσαι τυχερός, την ξέρεις κι εσύ.

maybe, but not what she deserves.

-Ξέρεις γιατί σου τον θυμίζουν οι Black Keys; Δίνουν πολλή έμφαση στα μάτια.

Μπορεί. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μου κατέστρεψες το αγαπημένο μου συγκρότημα κι έχω πάψει να το ακούω, μήπως πάψω να σε θυμάμαι. Ξέρω, επίσης, ότι αν ήσουν εδώ να σου το πω, θα έβαζες τα γέλια και θα προσπαθούσες να μιμηθείς τις κινήσεις μου κι εγώ θα σε κοίταζα με το πιο θυμωμένο μου ύφος και θα γελούσες ακόμη περισσότερο και θ'απέφευγα να σε κοιτάξω στα μάτια για να μη χαμογελάσω, άθελά μου.

Μα τώρα, μετράω τις μέρες που έχω να σε δω και τις βρίσκω πιο πολλές απ'ό,τι θα 'θελα -πιο πολλές απ'ό,τι αντέχω- κι έτσι σταματώ το μέτρημα και σου γράφω την κάρτα για τα γενέθλιά σου -ναι, από τώρα- και γράφοντας σκέφτομαι μόνο τα μάτια σου και φροντίζω να την απομακρύνω απ'τα δικά μου, όταν τα νιώθω να βαραίνουν, για να νομίζεις πως, όταν την έγραφα, μόνο χαμογελούσα.

Και δεν μιλάω σε κανέναν για σένα. Όχι πια. Γιατί, ή που θα έχουν σιχαθεί να μ'ακούνε ή που θα με λυπούνται για τον τελευταίο χρόνο που ζω μισή και κινούμαι χωρίς καρδιά ή που θα θλίβονται τόσο, που, στιγμιαία, θα βρίσκονται στη θέση μου και -στ'αλήθεια- δεν τους αξίζει. Γι'αυτό μοιράζω μαραμένα χαμόγελα κι υποσχέσεις για καινούργιες αρχές και μιλάω για το ταξίδι μου περισσότερο από το ανεκτό κι αποπροσανατολίζω την κουβέντα και σχολιάζω τον καιρό και διαβάζω ασταμάτητα και κρατώ γερά την πιο χαμογελαστή δανεική καλημέρα, μήπως μου χρειαστεί στην πορεία.

Γι'αυτό σου λέω -μαζί με την ψυχή μου, έπρεπε να πάρεις και τη μνήμη μου. 

mala vida.

          Που λες, βρήκαν πάτημα οι τάσεις φυγής μου. Πόσο έμεινε; Πέντε μήνες και κάτι. Περίπου πεντέμιση. Μετρώ από τώρα με τα δάχτυλα, να φαίνεται λιγότερο. Και δεν το λέω με θήτα, αλλά με σίγμα: Βαλένσσσια. Κι επιμένω ότι έτσι το προφέρουν και οι ντόπιοι -οι Βαλενσιανοί ντε- γιατί το διάβασα στο wikipedia. Ακούω πλέον κατ'αποκλειστικότητα τραγούδια αποχωρισμού -δικαίως πια- ή κανένα του Manu Chao στα διαλείμματα -να ξεσκονίζονται και τα Ισπανικά μου. Φαντασιώνομαι τη γεμάτη μου βαλίτσα, που θα στριμώξω στον πάτο της μεσογειακά χαμόγελα και θα πετάξω την εικόνα του δικού σου -πού να χωρέσει;- και θα φύγω σαν να φεύγω για πάντα. Και δεν θα πάρω μαζί το βοτσαλάκι που μου 'χες δώσει, ούτε τη λευκή κόλλα με τον τρεμουλιαστό γραφικό σου χαρακτήρα, που λέει -μέσα σ'όλα- τ'όνομά μου.

          Και ξέρεις, η φυγή μου θυμίζει τον έρωτα. Σε κεραυνοβολεί κι αφήνει το σημάδι της. Είναι, νομίζω, η χαρά του συγγραφέα, ενίοτε και του δειλού -μα ο φόβος μου νικά την αυτογνωσία και διστάζω ν'αυτοχαρακτηριστώ έτσι.  Μα, παραμένει ωραίο, στα πιο δύσκολα βράδια -που δεν έχω ήλιο να κοιτάξω, να μου γεννήσει ένα άγουρο χαμόγελο- να κλείνω τα μάτια και να βρίσκομαι ήδη στην Ισπανία. Να διαβάζω Πάμπλο Νερούδα σαν να μην υπάρχει αύριο, να χαζεύω τα συνθήματα στους τοίχους, ν'ανακατεύομαι ανάμεσα στους νέους με τα ράστα μαλλιά και την επαναστατική διάθεση, να ερωτεύομαι την πιο έρημη γωνιά της πόλης -εκείνη που δεν πρόσεξε ποτέ κανείς- να νιώθω Αλμοδοβαρική όσο ποτέ. Κάπου εκεί, στο ημερολόγιο με το χοντρό εξώφυλλο, θα κρύβεσαι σε κάποιο στιχάκι που θα ξεχνιέμαι και θα γράφω στα ελληνικά. Θα έρχεσαι βιαστικά -όσο βιαστικά φεύγω. Πού ξέρεις, ίσως την ίδια μέρα πέσει στα χέρια σου εκείνο το ποίημα που αγαπούσες -και τότε θα με σκεφτείς κι εσύ λιγάκι. Φευγαλέα.

σ'αφήνω στον αέρα,για να σε βρω στο φως.



sunshine cures me.



Μου λείπεις λιγάκι. Όχι συνέχεια.Να, εκείνες τις μέρες που, μολονότι περιτριγυρισμένη από κόσμο, νιώθω περισσότερο μόνη απ' ό,τι συνήθως. Στα πιο γεμάτα δωμάτια, μετέωρη και άδεια.Και, κάποιες φορές, όταν αναφέρουν τ'όνομά σου. Ή, όταν σκέφτομαι κάτι, που θεωρώ ότι θα σου φαινόταν αστείο. Τότε,κάνω να σηκώσω το τηλέφωνο να σου το πω,μα αλλάζω γνώμη γρήγορα. "Άστο, άλλη φορά", μονολογώ στα ψέματα. Κι όλοι μου λένε να μη σε ξαναδώ, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρω να σε ξεχάσω. Κι εγώ ψιθυρίζω πως σε ξεχνάω κάθε μέρα, μα δεν λέω σε κανέναν πως φύλαξα το πιο ακριβό σου χαμόγελο στην καρδιά μου -κι εκείνο την κουρδίζει πού και πού κι αυτή συνεχίζει να χτυπάει... Ούτε θα τους πω πως έκλεψα λίγο απ'το χρώμα των ματιών σου -ίσα ίσα για να βάψω τα όνειρά μου,μήπως καταφέρω ξανά να κοιμηθώ. Μόνο,θα χαμογελάσω σαν να μη σε ήξερα και θα μιλήσω σαν να μη σε αγαπούσα. Κι ίσως να με πιστέψουν. Όλοι, εκτός από σένα. Γι'αυτό αποφεύγω τελευταία να σε κοιτάω κατάματα. Κι αν πέσει το βλέμμα μου στο δικό σου, το αφήνω μια μόνο στιγμή,σύντομη όσο μια εκπνοή -αρκετή για να καώ απ'την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι όπως παλιά. Βάζω δυνατά τη μουσική, μήπως πάψω ν'ακούω τις σκέψεις μου. Και σ'το υπόσχομαι ότι, αυτή τη φορά, δεν θα δακρύσω. Ίσως μόνο στο "Χειμωνανθό"του Χαρούλη. Όχι σε όλο -μόνο στο στίχο που αγαπώ.



your hand in mine.

Αν πληκτρολογήσετε το όνομά τους στο youtube, τα πρώτα αποτελέσματα της αναζήτησης θα εμφανίζουν, σχεδόν αποκλειστικά, το ομότιτλο κομμάτι των Explosions in the sky. Συμπληρώνοντας, όμως, στην αναζήτηση  Neighbours ή A Walk ή, το δικό μου αγαπημένο, A Boy and the Birds, θα γνωρίσετε κι εσείς τον κόσμο του Μάνου Μυλωνάκη και του Γιώργου Παπαδόπουλου. Έναν κόσμο όπου τα λόγια περιττεύουν (ακόμη και στα ίδια τους τα κομμάτια, που στην πλειοψηφία τους είναι ορχηστρικά) και μιλά η μουσική. Μια μουσική διαφορετική, ατμοσφαιρική -ιδανική υπόκρουση για να ηρεμείς, να ονειρεύεσαι, να ερωτεύεσαι απ'την αρχή. Ή, απλά, για εκείνες τις ώρες -όταν το μόνο που έχεις ανάγκη είναι ένα χέρι στο δικό σου. Αυτοί είναι, στα αυτιά και την καρδιά μου, οι Your Hand In Mine.

Επιμέλεια: Δανάη Δεληπέτρου

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας και δημιουργήθηκαν οι Your Hand in Mine;

Γνωριστήκαμε πριν περίπου 12 χρόνια, μέσω κοινών φίλων, όπου ήταν και η πρώτη μας μουσική συνάντηση, παίζοντας διασκευές, όπως κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του. Στη συνέχεια κάναμε την πρώτη μας απόπειρα να γράψουμε δική μας μουσική, ως μέλη των shortcat, έχοντας post-rock κατεύθυνση και τελικά φτάνουμε 5 χρόνια πριν, να δημιουργήσουμε το ντουέτο των Your Hand In Mine και να προσεγγίσουμε τη μουσική πολύ διαφορετικά, καθώς ο post-rock ήχος και ο θόρυβος άρχισαν να μας κουράζουν.

Ποια μουσικά όργανα χρησιμοποιείτε στα κομμάτια σας;

Στη μουσική μας χρησιμοποιούμε (προς το παρόν) ακορντεόν, μαντολίνο, wurlitzer piano, toy-piano, μεταλλόφωνα, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, μελόντικα, διαφορα synths, προσφάτως τρομπέτα και stroh-violin, persephone, γιουκαλίλι και διάφορα κρουστά αυτοσχέδια και μη.

Στον καινούργιο σας δίσκο, “The Garden Novels”, κάθε κομμάτι είναι μια μικρή ιστορία. Τι “γεννήθηκε” πρώτο: η μουσική ή τα διηγήματα;

Σε αυτόν τον δίσκο, δουλέψαμε αντίστροφα από ότι στο "Every Night dreams". Θέλαμε η ίδια η μουσική να αποτελέσει τον κεντρικό πυρήνα, δηλαδή να μην έχει τον συνοδευτικό χαρακτήρα που είχε, ή θα θέλαμε να έχει, στον προηγούμενο δίσκο. Οπότε ήταν τα κομμάτια που "γεννήθηκαν" πρώτα και ύστερα γύρω τους χτίστηκε ο φανταστικός κόσμος του κήπου, μέσα από αυτά τα διηγήματα που τον συνόδευαν.

Το “Nightly Drums” έχει και στίχο, όπως και φωνητικά. Θεωρήσατε ότι ταιριάζει στο συγκεκριμένο κομμάτι ή είναι κάτι που σκοπεύετε να εντάξετε στο ύφος σας και κάνατε, έτσι, την αρχή;

Γενικά, τα φωνητικά είναι κάτι που σπάνια χρησιμοποιούμε στη μουσική μας, πέραν του ότι οι φωνές μας δεν είναι και οι πλέον κατάλληλες, θα λέγαμε ότι μάλλον έχουμε μια εμμονή με την ορχηστρική μουσική. Βέβαια, ποτέ δεν αποκλείσαμε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσουμε τη φωνή σαν ένα ακόμα μουσικό όργανο. Το συγκεκριμένο κομμάτι από τη γέννηση του, μας έμοιαζε περισσότερο με "τραγούδι", παρά με ορχηστρικό κομμάτι, έτσι το ακολουθήσαμε, παρ'όλους του ενδοιασμούς που είχαμε για το φωνητικό αποτέλεσμα!

Shortly after the colourful dusk, he finally got home; left the shovel near the doorstep, dressed up quickly, did his tie in the usual clumsy manner, trying to hide his exhaustion beneath the laugh line. Rest could wait; A demanding day though…

He was late. Chattering, dancing, glasses clinking could already be heard from afar; getting closer, some singing was meandering amongst the tree leaves.

Οι στίχοι που γράψατε, αλλά και οι ιστορίες του Garden Novels είναι στα Αγγλικά. Θα γράφατε στο μέλλον και στα Ελληνικά;

Η απάντηση που σου δίνουμε αυτή τη στιγμή είναι όχι. Αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας επιφυλάσει το μέλλον. Η επιλογή των Αγγλικών ως γλώσσας έκφρασης ήταν αυθόρμητη. Σαν ακροατές έχουμε συνηθίσει περισσότερο τον αγγλικό στίχο (όταν υπάρχει) από τον ελληνικό και επίσης μέσω της αγγλικής γλώσσας, πιστεύουμε ότι μπορείς να απευθυνθείς σε περισσότερους ανθρώπους, πέρα από τα σύνορα της χώρας.

Μιλήστε μας για την ιστορία του Tin Can Parade. Σχετίζεται με την αποξένωση;

Όταν γράφαμε τα αποσπάσματα, δεν θέλαμε να θίξουμε κανένα θέμα ή να δημιουργήσουμε κάποιον προβληματισμό, εξάλλου να κάνεις κάτι τέτοιο μέσα σε λίγες σειρές απαιτεί λογοτεχνικό ταλέντο που δεν διαθέτουμε...

Θέλαμε να δώσουμε, ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε να δώσουμε, την αίσθηση της προσωπικής ιστορίας, χωρίς να εμβαθύνουμε σε κάποιον χαρακτήρα, μένοντας απλά στην ατμόσφαιρα, τον χώρο και τον χρόνο. Το tin can parade, είναι απλά το στιγμιότυπο της ζωής ενός ρακοσυλλέκτη.

This was an unusual weather. The wind kept sweeping and whirling everything. “But how can someone look glum in a place like this?”, someone would wonder by looking all these people, in total confusion.

An old man who was pulling his squeaky hand cart across the stone bridge suddenly stopped in astonishment! As the wind got stronger and the strings of his cart got loose, he could do nothing but watch the dozens of empty tin cans he had painfully collected roll across and off the bridge…It was a silent stream, but very soon it was all gone. Surprisingly enough, every single passenger would ignore the poor scavenger, sometimes even laughing and swearing at him about the mess “he” had made…

Και το Boy and the Birds; Πραγματεύεται την ελευθερία στη γενικευμένη της έννοια, η οποία συγκεκριμενοποιείται στο πρόσωπο του αγοριού;

Το "a boy and the birds" έχει να κανει με το πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να αντιμετωπίσεις το βιοπορισμό, θέτοντας τους δικούς σου όρους, για να διαφυλάξεις τις αξίες σου και να διατηρείς μία μίνιμουμ αξιοπρέπεια. Στην περίπτωσή μας το "boy", θα αναγκαστεί να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής κλουβιών, μόνο υπό τον όρο ότι αυτά δεν θα περιέχουν καθόλου "birds" μέσα τους!

He was now old enough to help around in his grandfather’s workshop. What a weird sight, all those empty birdcages hanging from the ceiling. He remembered the first time he sneaked in there and set them all free! It was obvious he was predestined to continue his grandfather’s trade, heavy labour wouldn’t fit him anyway…

When he finished his first cage, he looked at him and said: “All right…but no birds!”

Πώς βιώνετε τις εξελίξεις στη χώρα μας;

Είναι μια κατάσταση πολύ λυπηρή, θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ άτυχους να ζούμε τα δημιουργικά μας χρόνια σε μια καταρρέουσα κοινωνία, αλλά παρόλα αυτά έχουμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας, σχεδόν με αφέλεια, να μην το βάλουμε κάτω. Ώρες ώρες αγωνιούμε να έρθει επιτέλους το αναπόφευκτο τέλος αυτής της ιστορίας, να δούμε πού και τι θα κάνουμε από δω και πέρα...

Η μουσική επηρεάζεται από τα σημεία των καιρών ή λειτουργεί ως απόδραση από αυτά;

Για την ώρα είναι η μοναδική μας απόδραση. Προφανώς και επηρεάζεται από τα σημεία των καιρών, αλλά όχι σε επίπεδο θεματολογίας ή ύφους, αλλά ως προς το διαθέσιμο χρόνο που μας αφήνουν οι δουλειές μας. Βέβαια, το να τροφοδοτείς την έμπνευση μέσα από τη φαντασία σου -και όχι από την πραγματικότητα- είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, ακριβώς γιατί η έμπνευση προέρχεται από την όρεξη και την πνευματική διαύγεια που η πραγματικότητα σου αφήνει...

Το ότι οι κύριες επαγγελματικές ενασχολήσεις και των δυο σας είναι άλλες από τη μουσική, είναι κάτι που απλώς έτυχε ή είναι σύμφωνο με τη ρήση “μην κάνεις το χόμπυ σου επάγγελμα” και τη διαφορετική αντιμετώπιση που, αναγκαστικά, θα είχατε ως προς αυτήν;

Η επιλογή μας είναι συνειδητή και η ερώτησή σου πολύ επίκαιρη. Αφενός έχουμε σιγουρευτεί ότι ο βιοπορισμός μέσω της τέχνης στην Ελλάδα του 2012 είναι ανέφικτος και αφετέρου μας αρέσει να κρατάμε ένα επίπεδο "επαγγελματικό", απαλλαγμένο όμως από τις υποχρεώσεις και τους συμβιβασμούς που ένα full time συγκρότημα αναγκάζεται να κάνει.

Τι ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;

Στο άμεσο πρόγραμμά μας, το ερχόμενο Σάββατο στις 10/03 παρουσιάζουμε το "The Garden Novels" στο Block33 στη Θεσσαλονίκη, και στο απώτερο, αναμένουμε μια καινούρια αναμέτρηση με τα όργανά μας στο studio!

I can’t steal his heart -but I can steal back mine.

"Τον έρωτα γνωρίζω από τον πόνο που σύγκορμη με διαπερνά."
-Μαρίνα Τσβετάγιεβα

Μου είπαν κάποτε να αισθάνομαι τυχερή που μπορώ και νιώθω. Που έχω πεταλούδες στο στομάχι και αστέρια στην καρδιά και αγάπη και πόνο και χρώματα και τρέμουλο όταν είσαι κάπου κοντά ή, ακόμη κι όταν ακούω τ'όνομά σου.
Μου είπαν να ξεχάσω. Να αναποδογυρίσει η κλεψύδρα και ν'αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για κάτι καινούργιο. Κάτι μυστηριώδες κι ανεξερεύνητο και βαρετό και γεμάτο υποχωρήσεις. Να φωνάζει "συμβιβασμός" απ'άκρη σ'άκρη. Και να το βαφτίσω "διαφορετικό", "ενδιαφέρον" ή "με-το-χρόνο-δένεσαι". Αρνήθηκα κατηγορηματικά. Και, ξέρεις, δεν το μετάνιωσα στιγμή. Κι αν φύγω μακριά και πάρω μαζί μια μόνο εικόνα, θα διαλέξω το χρώμα των ματιών σου. Καλή άνοιξη.