Κατάλαβες ποια εννοώ; Εκείνη που σε αγκάλιασε σφιχτά και σου είπε πόσο περήφανη είναι για σένα -κι ας μην την έβλεπες καθαρά, γιατί είχες κατακόκκινα μάτια, πρησμένα απ'το κλάμα, μα δεν την ντράπηκες στιγμή. Εκείνη, που ήρθε η σειρά της να λυπηθεί, λίγο καιρό μετά κι εσύ της έλεγες πόσο όμορφη παραμένει, ακόμη και πνιγμένη απ'τα δάκρυα. Η ίδια που σ'έκανε να γελάσεις -μ'εκείνο το γέλιο που περνάει πριν απ'τα χείλη απ'την ψυχή- κι ένιωσες να την ξέρεις από παιδί κι ευχήθηκες να την ήξερες από παιδί. Που κάνετε σχέδια για μακρινά και κοντινά ταξίδια, για πολύχρωμες φωτογραφίες κι αιώνια χαμόγελα. Εκείνη που κοιτάζει τις χρυσές πινελιές στα μάτια σου και διαπιστώνετε μαζί ότι μοιάζουν τα χρώματα στα βλέμματά σας. Που σε ταρακουνάει για να συνέλθεις όταν το χρειάζεσαι, μα πάντα σου κρατάει γερά το χέρι και ξέρεις πως ό,τι έρθει θα το περάσετε μαζί. Εκείνη που σχολιάζετε τους πάντες και τα πάντα κι αυτοσαρκάζεστε και βαριέστε και θυμώνετε και ξεσπάτε και γελάτε-γελάτε-γελάτε και στο τέλος μόνο αυτό μένει. Που κατακλύζετε η μία την άλλη με αφιερώσεις και τραγούδια και φωτογραφίες με χαριτωμένα ζωάκια ή μωρά ή ήρωες της Disney και ξαναγίνεστε παιδιά μαζί και "όλα περαστικά είναι". Εκείνη λέω, που δεν θέλει να σ'αφήσει να φύγεις, μα σ'αφήνει γιατί σ'αγαπάει. Γιατί ξέρει ότι θα 'ρθει να σε δει κι ότι οι τέσσερις μήνες κυλάνε σαν νερό κι ότι η πραγματική φυγή είναι αυτή της καρδιάς κι όχι του σώματος. Κι η καρδιά σου είναι πλάι στη δική της.
Εκείνη σου λέω. Αν είσαι τυχερός, την ξέρεις κι εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου