σ'αφήνω στον αέρα,για να σε βρω στο φως.



sunshine cures me.



Μου λείπεις λιγάκι. Όχι συνέχεια.Να, εκείνες τις μέρες που, μολονότι περιτριγυρισμένη από κόσμο, νιώθω περισσότερο μόνη απ' ό,τι συνήθως. Στα πιο γεμάτα δωμάτια, μετέωρη και άδεια.Και, κάποιες φορές, όταν αναφέρουν τ'όνομά σου. Ή, όταν σκέφτομαι κάτι, που θεωρώ ότι θα σου φαινόταν αστείο. Τότε,κάνω να σηκώσω το τηλέφωνο να σου το πω,μα αλλάζω γνώμη γρήγορα. "Άστο, άλλη φορά", μονολογώ στα ψέματα. Κι όλοι μου λένε να μη σε ξαναδώ, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρω να σε ξεχάσω. Κι εγώ ψιθυρίζω πως σε ξεχνάω κάθε μέρα, μα δεν λέω σε κανέναν πως φύλαξα το πιο ακριβό σου χαμόγελο στην καρδιά μου -κι εκείνο την κουρδίζει πού και πού κι αυτή συνεχίζει να χτυπάει... Ούτε θα τους πω πως έκλεψα λίγο απ'το χρώμα των ματιών σου -ίσα ίσα για να βάψω τα όνειρά μου,μήπως καταφέρω ξανά να κοιμηθώ. Μόνο,θα χαμογελάσω σαν να μη σε ήξερα και θα μιλήσω σαν να μη σε αγαπούσα. Κι ίσως να με πιστέψουν. Όλοι, εκτός από σένα. Γι'αυτό αποφεύγω τελευταία να σε κοιτάω κατάματα. Κι αν πέσει το βλέμμα μου στο δικό σου, το αφήνω μια μόνο στιγμή,σύντομη όσο μια εκπνοή -αρκετή για να καώ απ'την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι όπως παλιά. Βάζω δυνατά τη μουσική, μήπως πάψω ν'ακούω τις σκέψεις μου. Και σ'το υπόσχομαι ότι, αυτή τη φορά, δεν θα δακρύσω. Ίσως μόνο στο "Χειμωνανθό"του Χαρούλη. Όχι σε όλο -μόνο στο στίχο που αγαπώ.