-Ξέρεις γιατί σου τον θυμίζουν οι Black Keys; Δίνουν πολλή έμφαση στα μάτια.
Μπορεί. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μου κατέστρεψες το αγαπημένο μου συγκρότημα κι έχω πάψει να το ακούω, μήπως πάψω να σε θυμάμαι. Ξέρω, επίσης, ότι αν ήσουν εδώ να σου το πω, θα έβαζες τα γέλια και θα προσπαθούσες να μιμηθείς τις κινήσεις μου κι εγώ θα σε κοίταζα με το πιο θυμωμένο μου ύφος και θα γελούσες ακόμη περισσότερο και θ'απέφευγα να σε κοιτάξω στα μάτια για να μη χαμογελάσω, άθελά μου.
Μα τώρα, μετράω τις μέρες που έχω να σε δω και τις βρίσκω πιο πολλές απ'ό,τι θα 'θελα -πιο πολλές απ'ό,τι αντέχω- κι έτσι σταματώ το μέτρημα και σου γράφω την κάρτα για τα γενέθλιά σου -ναι, από τώρα- και γράφοντας σκέφτομαι μόνο τα μάτια σου και φροντίζω να την απομακρύνω απ'τα δικά μου, όταν τα νιώθω να βαραίνουν, για να νομίζεις πως, όταν την έγραφα, μόνο χαμογελούσα.
Και δεν μιλάω σε κανέναν για σένα. Όχι πια. Γιατί, ή που θα έχουν σιχαθεί να μ'ακούνε ή που θα με λυπούνται για τον τελευταίο χρόνο που ζω μισή και κινούμαι χωρίς καρδιά ή που θα θλίβονται τόσο, που, στιγμιαία, θα βρίσκονται στη θέση μου και -στ'αλήθεια- δεν τους αξίζει. Γι'αυτό μοιράζω μαραμένα χαμόγελα κι υποσχέσεις για καινούργιες αρχές και μιλάω για το ταξίδι μου περισσότερο από το ανεκτό κι αποπροσανατολίζω την κουβέντα και σχολιάζω τον καιρό και διαβάζω ασταμάτητα και κρατώ γερά την πιο χαμογελαστή δανεική καλημέρα, μήπως μου χρειαστεί στην πορεία.
Γι'αυτό σου λέω -μαζί με την ψυχή μου, έπρεπε να πάρεις και τη μνήμη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου