Έχω να γράψω σχεδόν ένα μήνα -πώς περνάει ο καιρός.
Η γραφή λυτρώνει, μα εγώ ήθελα μόνο να σωθώ και ζητούσα μόνο το χέρι σου. Δεν τη θες τη λύτρωση όταν βλέπεις σ'αυτήν τα λάθη και τα πάθη σου -τους αναστεναγμούς να παίρνουν σχήμα και χρώμα πάνω στη σελίδα. Δεν το θες. Δεν το θέλω.
Θέλω μόνο να μουρμουρίσω ένα στίχο των Black Keys κι εσύ να είσαι κάπου απέναντι, να κρυώνεις και να καπνίζεις και να σκέφτεσαι και να χαμογελάς. Να μου χαμογελάς. Τα μάτια σου να λάμπουν όταν με κοιτάζουν. Όπως λάμπουν μόνο όταν με κοιτάζουν. Το χαμόγελό μου να σπάει, μόνο επειδή τρέμουν οι κλειδώσεις κι η καρδιά μου. Εκείνο το χαμόγελο που γεννιέται μόνο όταν είσαι κάπου κοντά και πεθαίνει κάθε φορά που φεύγεις.
Κι ύστερα μετράω τις μέρες και κάπου-κάπου χάνω το μέτρημα, μα δεν πειράζει -αρκεί να σε ξαναδώ. Χαμογελάω μελαγχολικά και κι ατενίζω το τίποτε της έλλειψής σου και κάποτε κοιμάμαι μήπως σε δω στον ύπνο μου. Και, ξέρεις, συνήθως σε βλέπω. Βάζω ν'ακούσω Black Keys, ξανά, πάλι για σένα, πάντα για σένα. Η σκέψη μου εμμένει σ'ένα στίχο και η ψυχή μου στέκεται σε μια ματιά. Σε μια ματιά σου. Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου