Φεύγω. Σε 140 μέρες. Τις μετράω αντίστροφα -σήμερα ξεκίνησα- δίχως να ξέρω αν είναι επειδή θέλω ή δεν θέλω να περάσουν γρήγορα. Έχω αρκετά επιχειρήματα για να δικαιολογήσω οποιαδήποτε απάντηση. Εγώ, που πάντα ξέρω τι πρέπει να πω, όπως σου είχα πει κάποτε, πνίγοντας ένα γέλιο ή έναν λυγμό -δεν θυμάμαι καλά- κι είχαμε χαμογελάσει κι οι δυο και κοίταζα αλλού για να ξεφύγω απ'το βλέμμα σου, να μη ζαλιστώ κι άλλο. Κι ανησυχώ πως θα το μετανιώσω, γιατί, όταν σε σκέφτομαι, το μετανιώνω ήδη κι αλλάζω τη σκέψη μου στα γρήγορα -μέχρι ν'ανοιγοκλείσω τα μάτια- γιατί αν παραμείνει το πρόσωπό σου στη μνήμη μου, θα θολώσει ο χάρτης της Ισπανίας που έχω μπροστά μου και θα θέλω να τον ξεφορτωθώ μια και καλή.
Κι έτσι, ξεχνιέμαι. Ακούω το τραγούδι που με κάνει να χαμογελάω, μιλάω με μια φίλη στο τηλέφωνο, σκέφτομαι τι μαθήματα θα διαλέξω στο Πανεπιστήμιο της Valencia. Και, όταν περάσει λίγο η ώρα, θυμάμαι το ποίημα του Πεσσόα. Εκείνο, που είναι σαν να το παραφράζω, όταν σου λέω πως η ουσία ξεφεύγει απ'τα λόγια και είναι πάντα προνόμιο των σιωπών -θυμάσαι; Καληνύχτα.
Κι έτσι, ξεχνιέμαι. Ακούω το τραγούδι που με κάνει να χαμογελάω, μιλάω με μια φίλη στο τηλέφωνο, σκέφτομαι τι μαθήματα θα διαλέξω στο Πανεπιστήμιο της Valencia. Και, όταν περάσει λίγο η ώρα, θυμάμαι το ποίημα του Πεσσόα. Εκείνο, που είναι σαν να το παραφράζω, όταν σου λέω πως η ουσία ξεφεύγει απ'τα λόγια και είναι πάντα προνόμιο των σιωπών -θυμάσαι; Καληνύχτα.
 |
| while I'm alone and blue as can be, dream a little dream of me. |
Όχι, να μην πεις τίποτε!
Όχι, να μην πεις τίποτε!
Ας υποθέσουμε ότι,
όσα με ασάφεια
το στόμα σου θα πει
έχουνε ήδη ακουστεί.
Άκουσα εγώ τα πιο καλά
απ'όσα θα 'λεγες.
Αυτό, που είσαι,
δεν μπορεί ν'ανθίσει
μέσ' από φράσεις και ημέρες.
Είσαι κάτι καλύτερο από σένα.
Να μην πεις τίποτε. Το ξέρω!
Χάρη του γυμνωμένου σώματος
που, αόρατη όντας, είσαι ορατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου