maybe it's all you're running from.

Θα χαμογελάσω, θα κοιτάξω γύρω-γύρω, θα σε κοιτάξω.

Θα πεις κάτι αστείο, θα γελάσω -θα γελάσεις που γελάω. 

Θα αρχίσω να φλυαρώ, θα σου απαριθμήσω τα νέα μου -θα ενθουσιαστώ που θυμήθηκα να σου πω εκείνο που είχα ξεχάσει την τελευταία φορά. Θα γελάσεις. 

Θα χαμογελάσω και θα κοιτάξω γύρω-γύρω. Ξανά. 

Θα με αγκαλιάσεις, θα ψάξω μια δικαιολογία να φύγω, θα σε χαιρετήσω τυπικά.

Θα θες να μου πεις κάτι τελευταίο, θα κοιτάω επίμονα αλλού και "πάω, βιάζομαι¨.

Θα θυμηθώ εκείνη τη βραδιά, θα μου έρθει στον νου το τραγούδι του Σιδηρόπουλου κι η φράση του Νικόλα Άσιμου, μα δεν θα συγκινηθώ. Σ'το υπόσχομαι.

The value of things is not the time they last, but the intensity with which they occur. 

That is why there are unforgettable moments and unique people.

-Fernando Pessoa

tell me where did you sleep last night*

     Φεύγω. Σε 140 μέρες. Τις μετράω αντίστροφα -σήμερα ξεκίνησα- δίχως να ξέρω αν είναι επειδή θέλω ή δεν θέλω να περάσουν γρήγορα. Έχω αρκετά επιχειρήματα για να δικαιολογήσω οποιαδήποτε απάντηση. Εγώ, που πάντα ξέρω τι πρέπει να πω, όπως σου είχα πει κάποτε, πνίγοντας ένα γέλιο ή έναν λυγμό -δεν θυμάμαι καλά- κι είχαμε χαμογελάσει κι οι δυο και κοίταζα αλλού για να ξεφύγω απ'το βλέμμα σου, να μη ζαλιστώ κι άλλο. Κι ανησυχώ πως θα το μετανιώσω, γιατί, όταν σε σκέφτομαι, το μετανιώνω ήδη κι αλλάζω τη σκέψη μου στα γρήγορα -μέχρι ν'ανοιγοκλείσω τα μάτια- γιατί αν παραμείνει το πρόσωπό σου στη μνήμη μου, θα θολώσει ο χάρτης της Ισπανίας που έχω μπροστά μου και θα θέλω να τον ξεφορτωθώ μια και καλή.
     Κι έτσι, ξεχνιέμαι. Ακούω το τραγούδι που με κάνει να χαμογελάω, μιλάω με μια φίλη στο τηλέφωνο, σκέφτομαι τι μαθήματα θα διαλέξω στο Πανεπιστήμιο της Valencia. Και, όταν περάσει λίγο η ώρα, θυμάμαι το ποίημα του Πεσσόα. Εκείνο, που είναι σαν να το παραφράζω, όταν σου λέω πως η ουσία ξεφεύγει απ'τα λόγια και είναι πάντα προνόμιο των σιωπών -θυμάσαι; Καληνύχτα.

while I'm alone and blue as can be, dream a little dream of me.

Όχι, να μην πεις τίποτε!

Όχι, να μην πεις τίποτε!

Ας υποθέσουμε ότι,

όσα με ασάφεια

το στόμα σου θα πει

έχουνε ήδη ακουστεί.

Άκουσα εγώ τα πιο καλά

απ'όσα θα 'λεγες.

Αυτό, που είσαι,

δεν μπορεί ν'ανθίσει

μέσ' από φράσεις και ημέρες.

Είσαι κάτι καλύτερο από σένα.

Να μην πεις τίποτε. Το ξέρω!

Χάρη του γυμνωμένου σώματος

που, αόρατη όντας, είσαι ορατή.

η τελεία.

     Πάντα αγαπούσε την άνοιξη. Διάβαζε Πάμπλο Νερούδα και περπατούσε ατέλειωτες ώρες με τα ακουστικά στ'αυτιά, χαμένη σε μελωδίες και στίχους και πίστευε φανατικά ότι οι ιστορίες που διάβαζε στους τοίχους έδειχναν πιο όμορφες και πιο χαμογελαστές,υπό το φως του ήλιου ("σ'αγαπώ"διάβαζε κάθε πρωί στη γωνιά του δρόμου της, με γραμματοσειρά ελαφρώς τρεμουλιαστή-πάντα θ'αναρωτιέται το γιατί και πάντα θα καταλήγει ότι έφταιγε η ταχυπαλμία). Μα, αυτή την άνοιξη, ζει με μιαν έλλειψη,που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα στο μυαλό και την ψυχή της. Κι έχει μονίμως την απορία: πώς γίνεται να νιώθεις την απουσία; να σου υποδεικνύουν οι αισθήσεις σου κάτι το ανύπαρκτο; Ε, γίνεται. Γιατί,στ'αλήθεια, η έλλειψη φωλιάζει στις στιγμές, που, με το έτσι θέλω, έγιναν αναμνήσεις, ίσα-ίσα για να ζήσουν αιώνια... 

     Και δεν μπορεί να ελέγξει τις αντιδράσεις της, όταν κάποιος αναφέρει τ'όνομά του -και τρέχει στο διπλανό δωμάτιο, να μην ακούσει όσα θα ειπωθούν.Και δεν την νοιάζει που την πήραν είδηση όλοι -κι όταν έρχονται και τη ρωτούν "τι θέλεις;", απαντά "θέλω να πεθάνω", με μάτια κόκκινα και ξέρει πως δεν το εννοεί, μα το λέει, γιατί ένα κομμάτι της πέθανε ήδη και νομίζει πως έτσι το θρηνεί όπως του πρέπει.

     Και δεν μπορεί να πολεμήσει τη μνήμη της, όταν γυρίζει τις σελίδες στο ημερολόγιο και συνδέει ημερομηνίες με συναντήσεις, συζητήσεις και πλατιά χαμόγελα. Αυτός δεν είναι ο ρόλος του χρόνου; Κάθε μέρα του κι ένας αριθμός, ψυχρός και άψυχος, που τον ζωντανεύει η αρμοδιότητά του να μας θυμίζει πόσο αλλάξαμε εμείς κι ο κόσμος γύρω μας. Ο κόσμος και οι άνθρωποι που τον προσδιορίζουν. Και θολώνουν τα μάτια της.

     Κι όμως, το αποφάσισε -είναι και άνοιξη- αντί να πεθάνει για εκείνον, να ζήσει για τα υπόλοιπα. Για τις φίλες, παλιές και καινούργιες, τις αγκαλιές κι εκείνο το κράτημα απ'το χέρι, που της θυμίζει ότι έχει ακόμη παλμό κάτω απ'τον καρπό της. Για τις βόλτες στην ανοιξιάτικη Αθήνα, με στάση σε κάθε βιτρίνα με κοσμήματα -κι ας τη βαραίνουν τα βιβλία του Ατομικού Εργατικού, που κουβαλάει στη διαδρομή. Για τις διακοπές στην Ύδρα, την εκκρεμή γνωριμία με την Ισπανία, τα ταξίδια που έκανε, που κάνει, που ονειρεύεται. Για την έμπνευση και την αγάπη -που κρύβονται παντού, αρκεί να έχει μια σταλιά παραπάνω επιθυμία να τις βρει. Για κάθε αστείο -το πιο ανόητο και το χιλιοειπωμένο. Για το τσουνάμι από κλισέ -που τα μισεί όλα, εκτός από το "όλα περαστικά είναι" που το λατρεύει.

μη μιλάς άλλο γι'αγάπη -η αγάπη είναι παντού.

     Και, κάπως έτσι,συνεχίζει να ξυπνά με την τρίτη αναβολή στην αφύπνιση του κινητού της. Και δεν βαριέται ποτέ να διαβάζει το "σ'αγαπώ"με τα μπλε γράμματα -το αγαπημένο της χρώμα- στη γωνιά του δρόμου. Συνεχίζει να διαβάζει ποίηση, να κρατά γερά τα πιο πολυφορεμένα κλισέ και να προσπαθεί ν'ακούσει τα λόγια του Πορτογάλου ποιητή που αγάπησε δανεικά: "Η ζωή είναι ο δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού. Εν τη αμφιβολία, υπάρχει και η τελεία". Χαμογελά. Με μάτια ολόστεγνα.