Θέλω να πω αυτό που σκέφτομαι. Όπως το σκέφτομαι. Να μη σκεφτώ τις λέξεις που θες να λέω, τον ποιητή που αγαπήσαμε, το χαμόγελο που μόνο εγώ ξέρω με ποια αφορμή σχηματίστηκε.  Να σκεφτώ τα μάτια σου κατάμαυρα, το βλέμμα σου κενό, τη φυγή μου επιθυμητή -μήπως βοηθήσει. Δεν βοηθάει. Με ρωτάνε πως νιώθω και απαντάω πως θέλω να πεθάνω και σκέφτομαι πως αν σε χάσω θα πεθάνω και θυμάμαι πως ήδη πεθαίνω κάθε μέρα. Και, θα 'θελα, αντί να φύγω, να σταθώ, μια φορά, μπροστά απ'το πρόβλημα και να το λύσω. Μα, ό,τι δεν λύνεται, κόβεται -έτσι δεν λένε. Εγώ, όμως, σου λέω πως όλα λύνονται. Ή, σχεδόν όλα. Και δεν θα σου πω τίποτα παραπάνω, όσο κι αν θέλω. Γιατί τα μάτια σου τα θέλω μόνο να λάμπουν. Γιατί, αν ήξερες τον πόνο που μου προκαλούσες, θα έφευγες πρώτος. Γιατί σ'αγαπώ -κι ας σ'το 'πα μόνο τότε, που το 'κλεψες απ'τα λόγια μου. Καληνύχτα.

but, I can see blue, tear-blinded eyes.

      Υπάρχουν, που λες, οι στιγμές εκείνες, που, αν ήμασταν ταινία, η μουσική θα γινόταν εντονότερη. Ο φωτισμός θα άλλαζε και θα έδινε έμφαση στο βλέμμα της πρωταγωνίστριας. Όλα γύρω θα εξαφανίζονταν. Κι εκείνη θα ζαλιζόταν, μα δεν θα έπεφτε -όχι μέχρι να τελειώσει η σκηνή. Δεν είμαστε, όμως, ταινία. Η μόνη μουσική ήταν αυτή στ'ακουστικά μου, που έχασα, απότομα, κάθε διάθεση να την ακούω. Ο φωτισμός έμεινε ίδιος -το νοσοκομειακό φως της αποβάθρας του μετρό- και το βλέμμα μου ταίριαζε απόλυτα με το περιβάλλον -ήταν ημιθανές. Ζαλίστηκα, μα δεν έπεσα -δεν υπήρχε κανένας να με σηκώσει μετά. Μόνο προσευχόμουν να μη δω κανένα γνωστό, μη με δει έτσι, σ'αυτά τα χάλια. Δεν είδα κανέναν.

     Έφτασα στον Άγιο Δημήτριο, σύρθηκα μέχρι την έξοδο, έριξα ένα κέρμα στο ποτηράκι του ζητιάνου δίπλα στις κυλιόμενες -όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα έκανα, το ίδιο πρωί που τον προσπέρασα βιαστική- κι έτρεξα να προλάβω το λεωφορείο. Γύρισα σπίτι, άλλαξα για να κοιμηθώ λίγο και να γυρίσω στη Σχολή -δύσκολη μέρα. Δεν σε σκέφτηκα καθόλου. Δεν σταμάτησα λεπτό να σε σκέφτομαι. Σε πόσες μέρες φέυγω για Ισπανία; 112. Επαναλάμβανέ το μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Μέτρα τες αντί να μετράς πρόβατα. Μέτρα τες, όπως θα μετράς το βράδυ τα ψηφοδέλτια της Αντινομίας.  Όχι Black Keys -προς Θεού. Θα διαβάσω κάτι άλλο, κάτι άσχετο -θα κάνω ότι είναι παραμύθι. Θα κοιμηθώ, θα ξυπνήσω και θα 'χει περάσει, θα 'χεις φύγει -θα 'χω φύγει.

which side are you on?

Την Τετάρτη έχουμε φοιτητικές εκλογές. Όσο πλησιάζουν οι μέρες, τόσο συχνότερα ακούω την ερώτηση "θα πας να ψηφίσεις;"απ'όσους με ξέρουν λίγο και "γιατί θα πας να ψηφίσεις;" απ'όσους με ξέρουν λίγο περισσότερο και η πρώτη ερώτηση τους απαντήθηκε είτε από μένα είτε εκ του αποτελέσματος τα δύο προηγούμενα χρόνια μου σε αυτή τη Σχολή. Ναι, θα πάω να ψηφίσω -όσο αυτονόητο κι αν ηχεί στ'αυτιά μου αυτό το "ναι", θα συνεχίσω να το λέω μέχρι το πρωί της Τετάρτης. Το γιατί είναι αυτό στο οποίο στέκομαι.Στο οποίο αξίζει να σταθούν όλοι εκείνοι που με ρώτησαν.

Θα πάω να ψηφίσω για τους ίδιους λόγους που ψήφισα και στις εθνικές εκλογές. Το Πανεπιστήμιο είναι το παρόν μας κι επιδιώκουμε να διασφαλίσουμε, μέσα απ'αυτό-μέσα σ'αυτό, το μέλλον μας. Ένα μέλλον εξαιρετικά αβέβαιο, λόγω των μνημονίων, της ευρωπαϊκής κηδεμονίας,των μέτρων που μας επιβάλλονται ερήμην μας, των διεθνών χρηματαγορών, προς συμφέρον των οποίων γινόμαστε άβουλα πιόνια. Η νεολαία είναι από εκείνους που πλήττονται πιο άμεσα -οι αυριανοί επαγγελματίες, το ενεργότερο μέρος της κοινωνίας. Κι όπως θα δραστηριοποιούμαι,μελλοντικά, στο Δικηγορικό Σύλλογο-κάτι τόσο δεδομένο κι απαραίτητο που,εδώ, αρνούμαι ν'απαντήσω στο γιατί- νιώθω την ανάγκη να κάνω το ίδιο στη σχολή μου, ως κομμάτι του φοιτητικού συλλόγου.

Θέλω,όπως ακριβώς πέθανε ο δικομματισμός την 6η του Μάη, να πεθάνει κι η επικράτηση των καθεστωτικών παρατάξεων στις σχολές.Θέλω πίσω απ'την ψήφο να ενυπάρχει μια ιδεολογία, είτε μου θυμίζει τη δική μου είτε διαφωνώ στα σημεία -οι διαφωνίες σβήνουν στο δρόμο. Στο δρόμο ζει μόνο αγώνας. Στο δρόμο είσαι σύντροφος.Βαρέθηκα, κουράστηκα απ'την ψήφο που πάει στις καλύτερες σημειώσεις και sosγια τις εξετάσεις, στις καλύτερες εκδρομές, στα Σαββατόβραδα στα μπουζούκια. Σιχάθηκα.Και, ξέρεις, όσοι είναι να ψηφίσουν έτσι,θα ψηφίσουν, ο κόσμος να χαλάσει. Γι'αυτό,χαίρομαι κάθε φορά που πείθω με τα λόγια μου κάποιον δύσπιστο. Και, ξέρεις,δύσπιστοι είναι εκείνοι που έχουν ιδεολογία, μα φοβούνται πως θα χαθεί στο χάος των αφισών, των προεκλογικών υποσχέσεων και των εκβιαστικών τηλεφωνημάτων της εκάστοτε καθεστωτικής παράταξης που σέβεται τον εαυτό της.Απάντηση δεν είναι η αποχή. Μα, η συμμετοχή.Το λιθαράκι για την κατάρρευση του απολιτίκ στοιχείου, που μονοπωλεί,ενδεδυμένο το φαντεζί ένδυμα της προσέλκυσης κόσμου "για το καλό του φοιτητή"/ "όχι σ'αυτούς που κλείνουν τη σχολή και τσιτάτα και προεκλογικά βίντεο που θα ζήλευε κάθε σεξιστής διαφημιστής στην καπιταλιστική κοινωνία του 21ου αιώνα.

Την ίδια ώρα, μακριά απ'τον μικρόκοσμο κάποιων, υπάρχει η αναγκαιότητα να παλέψουμε κόντρα σε κάθε νόμο και ρύθμιση που θυσιάζει αβίαστα τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία. Θέλω το πτυχίο μου να έχει αξία. Το ίδιο κι όσων φοιτούν μαζί μου, μα και των επόμενων -όσων έρθουν όταν εγώ θα φύγω. Αρνούμαι τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, αρνούμαι τη λειτουργία του Πανεπιστημίου σαν καλοκουρδισμένη επιχείρηση, αρνούμαι την υπερβολική εξειδίκευση που απειλεί ν'αλλοιώσει τα πτυχία μας. "Εξειδίκευση είναι να μαθαίνεις όλο και περισσότερα για το επιμέρους, ώσπου να μάθεις τα πάντα για το τίποτα." Το διάβασα κάποτε σ'έναν τοίχο. Βλέπεις, μου προκαλούν θλίψη οι λευκοί τοίχοι και πάντα διαβάζω τα συνθήματα, όπου τα βλέπω, και κάποτε συγκινούμαι, μα δεν το λέω -μόνο κρατάω τη φράση που με άγγιξε και την αφήνω να με κινητοποιεί.

Αυτό θέλω: να τους σταματήσουμε πριν μας σταματήσουν. Να κόψουμε τις ρίζες τους πριν κόψουν τα φτερά μας. Να γίνουμε το κίνημα που ονειρευτήκαμε: μαζικό,μαχητικό, ανεξάρτητο. Κι αυτό, ναι,αφορμάται από την ψήφο μας κι απ' το εκλογικό αποτέλεσμα. Μα, το στίγμα μας,δεν δίνεται εκεί. Δίνεται μετά -σε κάθε συλλογική διαδικασία, στους δρόμους και τις πλατείες. Έχω κι άλλα να σου πω,μα με κούρασε η λευκή οθόνη -τα υπόλοιπα θα σ'τα πω, αν θες, από κοντά. Στο αμφιθέατρο,στο προαύλιο -στα τραπεζάκια που οι αφίσες τους γράφουν εκείνο το στίχο τωνActive Member που με συγκινεί...

shine on you, crazy diamond.



just the moment's magic and the blinding lights



Είμαι στο δεύτερο καφέ, διαβάζω πολιτικά κείμενα, ακούω Nefeli, χαμογελώ με τον ήλιο κι ετοιμάζομαι να βγω, να περπατήσω στο φως του. Πόσες μέρες έμειναν; 116. Έχω πολλά να κάνω μέχρι τότε: δίνω Ισπανικά, μετά είναι οι Αναιρέσεις, μετά ο Χαρούλης, οι Ρόδες και μετά η εξεταστική. Με αυτήν ακριβώς τη σειρά. Ε, λίγο η Ύδρα, λίγο οι ετοιμασίες, ύστερα φεύγω. Κι είσαι ο λόγος που θέλω να φύγω. Κι είσαι ο λόγος που θέλω να μείνω. Κι ύστερα, θυμάμαι εκείνη την ταινία, εκείνο το τραγούδι, εκείνη τη στιγμή. Γι'αυτό, πες μου ό,τι θες. Μόνο,μη με ρωτήσεις γιατί συγκινούμαι.

happiness is cats.

Είσαι κάθε μέρα εκεί. Μπροστά απ'τις τριανταφυλλιές και πίσω απ'τα κάγκελα. Δεν ξέρω πώς σε λένε, γι'αυτό σε λέω Γάτο. Όχι γιατί σε προτιμώ ανώνυμο, μα από εκείνον στο Breakfast at Tiffany's. Άλλοτε με κοιτάς, πίσω απ'τα κάγκελα, άλλοτε σκύβεις το κεφάλι και βγαίνεις λίγο έξω -μόνο τα μπροστινά σου πόδια- έτσι, σαν μια μικρή επίφαση ελευθερίας. Κλείνεις τα μάτια και λούζεσαι με ήλιο. Ίσως να ονειρεύεσαι. Ονειρεύονται οι γάτες; Ναι. Σίγουρα ναι. Πάντα με το χρώμα απ'τις τριανταφυλλιές -αυτή την εποχή είναι πιο όμορφες από ποτέ- και πάντα με την ασφάλεια και τον καταναγκασμό απ'τα κάγκελα. Και, ξέρεις, άθελά μου, σκέφτομαι εκείνα τα στιχάκια. Κι όταν περνώ από μπροστά σου, επιβραδύνω το βήμα, να μη σε τρομάξω. "Καλημέρα, Γάτε" λέω από μέσα μου κι εσύ με κοιτάς μ'επιφύλαξη...

 

 

"Μ' οποιο τροπο σ' οποια γλωσσα κι αν το πεις,
ειναι μειζον το προβλημα κι ας θες να τ' αρνηθεις,

ειτε ειναι ενα κελι ειτε ειναι ο κοσμος ολος ειτε μια αγκαλια σφιχτη
-η φυλακη ειναι φυλακη."

6/5/2012

ήρθε η ώρα να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

     Ήταν Δευτέρα -η μέρα της κεντρικής προεκλογικής εκδήλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα Προπύλαια, όπου και κατευθυνόμουν. Περπατούσα στην Ιπποκράτους και, ακριβώς μπροστά μου, προχωρούσαν δύο νεαροί, πάνω-κάτω στην ηλικία μου. Φτάνοντας έξω από το αναγνωστήριο, ο ένας κοντοστάθηκε και μάζεψε κάτι απ'το πεζοδρόμιο. Ήταν ένα τρικάκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

"Τι κάνεις, μωρέ; το έχουν χιλιοπατήσει" του είπε ο φίλος του.

"Δεν πειράζει -και πατημένο έχει αξία" είπε το παιδί και, αφού δίπλωσε το χαρτάκι στα δύο, το έβαλε στην τσέπη του.

Χαμογέλασα και τους προσπέρασα -να μην αργήσω κι άλλο στη συγκέντρωση.

     Σήμερα, πηγαίνοντας να ψηφίσω, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σ'ένα ίδιο χαρτάκι -μόνο του, αυτή τη φορά, να κάνει αντίθεση με τις γκρίζες πλάκες του πεζοδρόμιου, έξω απ'το Δημοτικό, όπου ψηφίζω. Μεταφέρθηκα συνειρμικά σ'εκείνη τη μέρα, σ'εκείνο το στιγμιότυπο, σ'εκείνο το παιδί που ήθελε οπωσδήποτε ένα τρικάκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έστω τσαλακωμένο και βρώμικο. Χαμογέλασα. Δεν το μάζεψα, παρότι κατάλευκο. Όχι γιατί δεν άξιζε, μα γιατί σκέφτηκα πως η αξία του θα φαινόταν καλύτερα σε κάποιον άλλον, αντί για μένα. Ίσως σε κάποιον αναποφάσιστο που, προχωρώντας με χαμηλωμένο βλέμμα, θ'αναρωτιόταν αν υπάρχει στο γκρίζο του πεζοδρομίου κάτι διαφορετικό. Ίσως σε κάποιον που πιστεύει ότι κάτω απ'την άσφαλτο υπάρχει παραλία. Και πάνω της, ένα ψήγμα ελπίδας.

sunshine.

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις, μα είσαι εκεί. Σε κάθε σημάδι, κρυμμένο ή προφανές. Σε κάθε σκέψη που γεννιέται όταν ακούω εκείνον το γνώριμο στίχο στ'ακουστικά μου. Κι ας μετατοπίζω το βλέμμα, όταν μιλάς για μένα. Κι ας σου έδωσα την ψυχή μου και τώρα περπατάω πιο βαριά από ποτέ -ειρωνικό δεν είναι; Προσπαθείς να εκδηλωθείς, ήσυχα και διακριτικά, όπως θα περίμενα από σένα -και την ίδια ώρα, εγώ προσπαθώ να επιβιώσω. Και σ'τα έχω πει όλα πια, εκτός απ'το πόσο σ'αγαπώ. Κι αυτό, να ξέρεις, είναι ό,τι πιο δύσκολο, ό,τι πιο οδυνηρό, ό,τι πιο σωστό μου έχει συμβεί ποτέ. Καλό μήνα.