Την Τετάρτη έχουμε φοιτητικές εκλογές. Όσο πλησιάζουν οι μέρες, τόσο συχνότερα ακούω την ερώτηση "θα πας να ψηφίσεις;"απ'όσους με ξέρουν λίγο και "γιατί θα πας να ψηφίσεις;" απ'όσους με ξέρουν λίγο περισσότερο και η πρώτη ερώτηση τους απαντήθηκε είτε από μένα είτε εκ του αποτελέσματος τα δύο προηγούμενα χρόνια μου σε αυτή τη Σχολή. Ναι, θα πάω να ψηφίσω -όσο αυτονόητο κι αν ηχεί στ'αυτιά μου αυτό το "ναι", θα συνεχίσω να το λέω μέχρι το πρωί της Τετάρτης. Το γιατί είναι αυτό στο οποίο στέκομαι.Στο οποίο αξίζει να σταθούν όλοι εκείνοι που με ρώτησαν.
Θα πάω να ψηφίσω για τους ίδιους λόγους που ψήφισα και στις εθνικές εκλογές. Το Πανεπιστήμιο είναι το παρόν μας κι επιδιώκουμε να διασφαλίσουμε, μέσα απ'αυτό-μέσα σ'αυτό, το μέλλον μας. Ένα μέλλον εξαιρετικά αβέβαιο, λόγω των μνημονίων, της ευρωπαϊκής κηδεμονίας,των μέτρων που μας επιβάλλονται ερήμην μας, των διεθνών χρηματαγορών, προς συμφέρον των οποίων γινόμαστε άβουλα πιόνια. Η νεολαία είναι από εκείνους που πλήττονται πιο άμεσα -οι αυριανοί επαγγελματίες, το ενεργότερο μέρος της κοινωνίας. Κι όπως θα δραστηριοποιούμαι,μελλοντικά, στο Δικηγορικό Σύλλογο-κάτι τόσο δεδομένο κι απαραίτητο που,εδώ, αρνούμαι ν'απαντήσω στο γιατί- νιώθω την ανάγκη να κάνω το ίδιο στη σχολή μου, ως κομμάτι του φοιτητικού συλλόγου.
Θέλω,όπως ακριβώς πέθανε ο δικομματισμός την 6η του Μάη, να πεθάνει κι η επικράτηση των καθεστωτικών παρατάξεων στις σχολές.Θέλω πίσω απ'την ψήφο να ενυπάρχει μια ιδεολογία, είτε μου θυμίζει τη δική μου είτε διαφωνώ στα σημεία -οι διαφωνίες σβήνουν στο δρόμο. Στο δρόμο ζει μόνο αγώνας. Στο δρόμο είσαι σύντροφος.Βαρέθηκα, κουράστηκα απ'την ψήφο που πάει στις καλύτερες σημειώσεις και sosγια τις εξετάσεις, στις καλύτερες εκδρομές, στα Σαββατόβραδα στα μπουζούκια. Σιχάθηκα.Και, ξέρεις, όσοι είναι να ψηφίσουν έτσι,θα ψηφίσουν, ο κόσμος να χαλάσει. Γι'αυτό,χαίρομαι κάθε φορά που πείθω με τα λόγια μου κάποιον δύσπιστο. Και, ξέρεις,δύσπιστοι είναι εκείνοι που έχουν ιδεολογία, μα φοβούνται πως θα χαθεί στο χάος των αφισών, των προεκλογικών υποσχέσεων και των εκβιαστικών τηλεφωνημάτων της εκάστοτε καθεστωτικής παράταξης που σέβεται τον εαυτό της.Απάντηση δεν είναι η αποχή. Μα, η συμμετοχή.Το λιθαράκι για την κατάρρευση του απολιτίκ στοιχείου, που μονοπωλεί,ενδεδυμένο το φαντεζί ένδυμα της προσέλκυσης κόσμου "για το καλό του φοιτητή"/ "όχι σ'αυτούς που κλείνουν τη σχολή και τσιτάτα και προεκλογικά βίντεο που θα ζήλευε κάθε σεξιστής διαφημιστής στην καπιταλιστική κοινωνία του 21ου αιώνα.
Την ίδια ώρα, μακριά απ'τον μικρόκοσμο κάποιων, υπάρχει η αναγκαιότητα να παλέψουμε κόντρα σε κάθε νόμο και ρύθμιση που θυσιάζει αβίαστα τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία. Θέλω το πτυχίο μου να έχει αξία. Το ίδιο κι όσων φοιτούν μαζί μου, μα και των επόμενων -όσων έρθουν όταν εγώ θα φύγω. Αρνούμαι τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, αρνούμαι τη λειτουργία του Πανεπιστημίου σαν καλοκουρδισμένη επιχείρηση, αρνούμαι την υπερβολική εξειδίκευση που απειλεί ν'αλλοιώσει τα πτυχία μας. "Εξειδίκευση είναι να μαθαίνεις όλο και περισσότερα για το επιμέρους, ώσπου να μάθεις τα πάντα για το τίποτα." Το διάβασα κάποτε σ'έναν τοίχο. Βλέπεις, μου προκαλούν θλίψη οι λευκοί τοίχοι και πάντα διαβάζω τα συνθήματα, όπου τα βλέπω, και κάποτε συγκινούμαι, μα δεν το λέω -μόνο κρατάω τη φράση που με άγγιξε και την αφήνω να με κινητοποιεί.
Αυτό θέλω: να τους σταματήσουμε πριν μας σταματήσουν. Να κόψουμε τις ρίζες τους πριν κόψουν τα φτερά μας. Να γίνουμε το κίνημα που ονειρευτήκαμε: μαζικό,μαχητικό, ανεξάρτητο. Κι αυτό, ναι,αφορμάται από την ψήφο μας κι απ' το εκλογικό αποτέλεσμα. Μα, το στίγμα μας,δεν δίνεται εκεί. Δίνεται μετά -σε κάθε συλλογική διαδικασία, στους δρόμους και τις πλατείες. Έχω κι άλλα να σου πω,μα με κούρασε η λευκή οθόνη -τα υπόλοιπα θα σ'τα πω, αν θες, από κοντά. Στο αμφιθέατρο,στο προαύλιο -στα τραπεζάκια που οι αφίσες τους γράφουν εκείνο το στίχο τωνActive Member που με συγκινεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου