Θέλω να πω αυτό που σκέφτομαι. Όπως το σκέφτομαι. Να μη σκεφτώ τις λέξεις που θες να λέω, τον ποιητή που αγαπήσαμε, το χαμόγελο που μόνο εγώ ξέρω με ποια αφορμή σχηματίστηκε.  Να σκεφτώ τα μάτια σου κατάμαυρα, το βλέμμα σου κενό, τη φυγή μου επιθυμητή -μήπως βοηθήσει. Δεν βοηθάει. Με ρωτάνε πως νιώθω και απαντάω πως θέλω να πεθάνω και σκέφτομαι πως αν σε χάσω θα πεθάνω και θυμάμαι πως ήδη πεθαίνω κάθε μέρα. Και, θα 'θελα, αντί να φύγω, να σταθώ, μια φορά, μπροστά απ'το πρόβλημα και να το λύσω. Μα, ό,τι δεν λύνεται, κόβεται -έτσι δεν λένε. Εγώ, όμως, σου λέω πως όλα λύνονται. Ή, σχεδόν όλα. Και δεν θα σου πω τίποτα παραπάνω, όσο κι αν θέλω. Γιατί τα μάτια σου τα θέλω μόνο να λάμπουν. Γιατί, αν ήξερες τον πόνο που μου προκαλούσες, θα έφευγες πρώτος. Γιατί σ'αγαπώ -κι ας σ'το 'πα μόνο τότε, που το 'κλεψες απ'τα λόγια μου. Καληνύχτα.