Υπάρχουν, που λες, οι στιγμές εκείνες, που, αν ήμασταν ταινία, η μουσική θα γινόταν εντονότερη. Ο φωτισμός θα άλλαζε και θα έδινε έμφαση στο βλέμμα της πρωταγωνίστριας. Όλα γύρω θα εξαφανίζονταν. Κι εκείνη θα ζαλιζόταν, μα δεν θα έπεφτε -όχι μέχρι να τελειώσει η σκηνή. Δεν είμαστε, όμως, ταινία. Η μόνη μουσική ήταν αυτή στ'ακουστικά μου, που έχασα, απότομα, κάθε διάθεση να την ακούω. Ο φωτισμός έμεινε ίδιος -το νοσοκομειακό φως της αποβάθρας του μετρό- και το βλέμμα μου ταίριαζε απόλυτα με το περιβάλλον -ήταν ημιθανές. Ζαλίστηκα, μα δεν έπεσα -δεν υπήρχε κανένας να με σηκώσει μετά. Μόνο προσευχόμουν να μη δω κανένα γνωστό, μη με δει έτσι, σ'αυτά τα χάλια. Δεν είδα κανέναν.
Έφτασα στον Άγιο Δημήτριο, σύρθηκα μέχρι την έξοδο, έριξα ένα κέρμα στο ποτηράκι του ζητιάνου δίπλα στις κυλιόμενες -όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα έκανα, το ίδιο πρωί που τον προσπέρασα βιαστική- κι έτρεξα να προλάβω το λεωφορείο. Γύρισα σπίτι, άλλαξα για να κοιμηθώ λίγο και να γυρίσω στη Σχολή -δύσκολη μέρα. Δεν σε σκέφτηκα καθόλου. Δεν σταμάτησα λεπτό να σε σκέφτομαι. Σε πόσες μέρες φέυγω για Ισπανία; 112. Επαναλάμβανέ το μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Μέτρα τες αντί να μετράς πρόβατα. Μέτρα τες, όπως θα μετράς το βράδυ τα ψηφοδέλτια της Αντινομίας. Όχι Black Keys -προς Θεού. Θα διαβάσω κάτι άλλο, κάτι άσχετο -θα κάνω ότι είναι παραμύθι. Θα κοιμηθώ, θα ξυπνήσω και θα 'χει περάσει, θα 'χεις φύγει -θα 'χω φύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου