happiness is cats.

Είσαι κάθε μέρα εκεί. Μπροστά απ'τις τριανταφυλλιές και πίσω απ'τα κάγκελα. Δεν ξέρω πώς σε λένε, γι'αυτό σε λέω Γάτο. Όχι γιατί σε προτιμώ ανώνυμο, μα από εκείνον στο Breakfast at Tiffany's. Άλλοτε με κοιτάς, πίσω απ'τα κάγκελα, άλλοτε σκύβεις το κεφάλι και βγαίνεις λίγο έξω -μόνο τα μπροστινά σου πόδια- έτσι, σαν μια μικρή επίφαση ελευθερίας. Κλείνεις τα μάτια και λούζεσαι με ήλιο. Ίσως να ονειρεύεσαι. Ονειρεύονται οι γάτες; Ναι. Σίγουρα ναι. Πάντα με το χρώμα απ'τις τριανταφυλλιές -αυτή την εποχή είναι πιο όμορφες από ποτέ- και πάντα με την ασφάλεια και τον καταναγκασμό απ'τα κάγκελα. Και, ξέρεις, άθελά μου, σκέφτομαι εκείνα τα στιχάκια. Κι όταν περνώ από μπροστά σου, επιβραδύνω το βήμα, να μη σε τρομάξω. "Καλημέρα, Γάτε" λέω από μέσα μου κι εσύ με κοιτάς μ'επιφύλαξη...

 

 

"Μ' οποιο τροπο σ' οποια γλωσσα κι αν το πεις,
ειναι μειζον το προβλημα κι ας θες να τ' αρνηθεις,

ειτε ειναι ενα κελι ειτε ειναι ο κοσμος ολος ειτε μια αγκαλια σφιχτη
-η φυλακη ειναι φυλακη."