31.12.2012

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ξύπνησα με δυσκολία. Όπως χθες και προχθές. Άργησα να σηκωθώ, άργησα να ετοιμαστώ, άργησα να ξεκινήσω το διάβασμα. Άργησα.

Κι αν δεν έγραφε 31/12/2012 το ημερολόγιο, ίσως να ήταν μια μέρα σαν όλες τις προηγούμενες. Μα, ανέκαθεν ζούσα με συνειρμικές μεταβάσεις από τη μια επέτειο στην άλλη.

Μια ημερομηνία είναι μόνο ένας αριθμός και κάθε επέτειος ένα σημείο αναφοράς για να διαπιστώνουμε πόσο αλλάξαμε εμείς κι ο κόσμος γύρω μας. Ο κόσμος και οι άνθρωποι που τον προσδιορίζουν. Και, κάπως έτσι, σκέφτομαι τη χρονιά που πέρασε. Κλασσικά και προβλέψιμα -κοινότοπα σχεδόν- συνειδητοποιώ την ταχύτητα, με την οποία κυλάει ο χρόνος. Με συναρπάζει και με τρομοκρατεί. Ναι, ταυτόχρονα.

Το 2012 ταξίδεψε το σώμα, ο νους και η ψυχή μου. Μετακόμισα 3422 χιλιόμετρα δυτικά της Αθήνας. Έπαψα να φοβάμαι τις αλλαγές. Άρχισα να κρατάω ημερολόγιο. Έβγαλα αμέτρητες φωτογραφίες, στην προσπάθειά μου να φυλάξω στιγμές -να τρέφομαι απ’αυτές, όταν ξαναγυρίσω σελίδα. Γέλασα μέχρι δακρύων. Έκλαψα μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Αθέτησα υποσχέσεις. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να κάνω μόνο πράγματα που με ευχαριστούν –το χάνω και το ξανακερδίζω κάθε μέρα. Συνεννοήθηκα σε διαφορετικές γλώσσες. Θύμισα στον εαυτό μου πως οι σκέψεις έχουν γλώσσα, μα τα συναισθήματα όχι.

Έχασα ανθρώπους, βρήκα ανθρώπους -και κάποιοι έμειναν σταθεροί στη θέση τους, να μου θυμίζουν ότι κάπου, κάπως, η ισορροπία είναι επιτεύξιμη κι όχι απλό προϊόν της φαντασίας μου.

Κι όλοι τους, μου έμαθαν από κάτι: να μη λέω "ποτέ" ούτε "για πάντα", να ζω μόνο τη στιγμή, ν’ απαριθμώ κάπου-κάπου στον εαυτό μου εκείνα, για τα οποία νιώθω τυχερή.

Το πρόβλημα με τον χρόνο; Δεν είναι ποτέ αρκετός. Κι άθελά μου, σκέφτομαι ξανά εκείνο το  τραγούδι στα καταλανικά –το δώρο που αγάπησα περισσότερο από τη χρονιά που φεύγει: «Fem-ho […] que demà sera impossible, que demà ja serà tard».

Μηχανικά, αυτόματα σχεδόν, λέω από μέσα μου τη μετάφρασή του, σε μια προσπάθεια να το υπενθυμίσω στον εαυτό μου:«Σήμερα.[…] Γιατί αύριο θα είναι αδύνατο. Γιατί αύριο θα είναι ήδη αργά.»

*Όπως δημοσιεύθηκε στον Φοιτητικό Παλμογράφο.

better together

Με ρωτούν γιατί έχω πάψει να γράφω στο blog μου.

Λίγο γιατί είναι όλα καινούργια κι έντονα και παράξενα κι όμορφα και προτιμώ να τα ζω πρώτα και να κάτσω να τα γράψω μετά.

Λίγο γιατί έχω το ημερολόγιό μου -ιδέα της Αθανασίας- κι όσα είναι απαραίτητο να καταγραφούν, μένουν στο χαρτί. Πάντα το προτιμούσα απ'την οθόνη. Κι ας τρεμουλιάζουν τα γράμματα. Κι ας στραβώνουν οι γραμμές. Κι ας μαρτυρά ο γραφικός χαρακτήρας τη διάθεσή μου.

Λίγο γιατί είμαι χαμένη στη μετάφραση. Σκέφτομαι ελληνικά, μα ζω Ισπανικά. Κι αυτούς τους τρεις μήνες και κάτι, ονειρεύτηκα, ερωτεύτηκα, πόνεσα, γέλασα -στα Ισπανικά.

"Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, δεν θ'άλλαζα τίποτα" είπα στην Αθανασία. Το εννοούσα. Το εννοώ.

Κι όσο περνάει ο καιρός, όσο λιγοστεύουν οι μέρες μου εδώ, όσο πλησιάζει η επιστροφή μου, σκέφτομαι μόνο τα "ευχαριστώ" που δεν είπα, τα χαμόγελα που δεν χάρισα, τις ευχές που έκρυψα, τις υποσχέσεις που δεν κράτησα.

Και δεν πειράζει που δεν μπορώ να αφιερώσω τον στίχο του Παυλίδη που νιώθω.

Δεν πειράζει που κάθε 15 του μήνα και κάθε 22 με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι και μ'εμποδίζει ν'αναπνεύσω καλά.

Κι αν μπορούσα να πω μια φράση -μια μόνο φράση- θα ήταν: Te echo de menos. De verdad.

Αγαπητέ καλοκαιρινέ έρωτα...

Θα νόμιζες ότι κανείς δεν ασχολείται μαζί σου πια. Οι διακοπές είναι λίγες, τα προβλήματα πολλά κι αυτή η αντίθεση συρρικνώνει το ίδιο το καλοκαίρι στην ύλη και την ουσία του. Μα, έχεις μάθει να έρχεσαι απρόσκλητος, όταν εσύ το αποφασίσεις. Λίγο το νησί, λίγο το ηλιοβασίλεμα, λίγο ένα ζευγάρι μάτια, που το χρώμα τους μοιάζει με αυτό της θάλασσας και καταφέρνεις -ξανά- να γίνεις η προτεραιότητα. Βιαστικά, φευγαλέα και σύντομα. Θνησιγενώς. Μα, δεν σε νοιάζει. Σου αρκεί η επιβεβαίωση της στιγμής. 
Κι εμείς αργούμε να σε αναγνωρίσουμε -κι ο χαμένος χρόνος μοιάζει να είναι ακόμη περισσότερος, αφού το ρολόι μετρούσε αντίστροφα εξαρχής- μα, όταν το πετύχουμε, σου χαμογελάμε από μακριά και θυμόμαστε όλα τα κλισέ τύπου "ζήσε τη στιγμή/ άδραξε τη μέρα". 

Κι έχουν γραφτεί για σένα τραγούδια κι έχουν γυριστεί ταινίες κι έχουν αφιερωθεί σελίδες σε περιοδικά, που δεν καταδέχομαι να διαβάζω, γιατί νιώθω να παίρνουν σάρκα και οστά τα στερεότυπα που απεχθάνομαι πιο πολύ. Κι  αντ'αυτών, ψάχνω ειδήσεις στο ίντερνετ -ποτέ στην τηλεόραση- και βλέπω κοινωνικές ταινίες κι ακούω τραγούδια με λιγότερο ρηχό στίχο και διαβάζω άρθρα με λιγότερο ρηχό τίτλο. Παρόλα αυτά, ήρθες. Την ώρα που οι άλλοι συζητούσαν για τα ρατσιστικά εγκλήματα, την Εφορία και τον Ξένιο Δία, εγώ ετοίμαζα βαλίτσες, όπου έβαλα μέσα τα πάντα, εκτός από τη λογική μου.

Να ξέρεις, μου έμαθες πολλά: Άφησα τον οργανωτικό και υπεραναλυτικό εαυτό μου στην Αθήνα και προσπάθησα να βλέπω μόνο το "τώρα", μη έχοντας ούτε εκείνο δεδομένο, με μένα αποδιοργανωμένη και έρμαιο του χάους που προκαλείς από τη φύση σου.
Έγινα, προς στιγμήν, ολιγαρκής και μ'ενδιέφεραν μόνο τα βασικά: μια καλημέρα και το ύφος, με το οποίο λέγεται. Ούτε πολιτικές συζητήσεις ευκαίρησα να κάνω, ούτε να συγκρίνω απόψεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε να ρωτήσω για εκείνη την οικονομική εφημερίδα που ήταν πάνω στο τραπέζι. Εσύ φταις. Μου έκλεψες όλο τον ορθολογισμό και δεν μου έδινες πίσω ούτε ψήγμα του, ώσπου να τελειώσουν οι διακοπές μου -κάτι θα ήξερες παραπάνω από μένα...
Και, κάπως έτσι, εγώ αφαιρέθηκα, ξεχάστηκα. Τα προβλήματά μου ξεθώριασαν, κρυμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όσο το κέντρο του κόσμου ήταν, για λίγο, τα πιθανά θέματα συζήτησης μ'εκείνον που επέλεξες για μένα.

Καλοκαιρινέ έρωτα, σε χρειαζόμαστε. Τώρα, περισσότερο από ποτέ. Γιατί είσαι ταυτόσημος με την ταχυπαλμία και τη νοσταλγία. Κι αυτή είναι η μόνη κατηγορία άγχους που, πλέον, δεν έχουμε και -τραγική ειρωνεία, θα πεις- η μόνη που μας είναι απαραίτητη. Έτσι, για να ερωτευόμαστε μια στιγμή, δυο λέξεις κι ένα χαμόγελο -ίσα, ίσα για να επιβιώσει και το δικό μας έναν ακόμη χειμώνα. Να θυμόμαστε το μυστήριο, για το οποίο μιλούσε ο Τομ Ρόμπινς, στον Τρυποκάρυδο, να συγκρατούμε ημερομηνίες σαν έφηβοι και να τις συνδέουμε με θετικά περιστατικά -έτσι, κατ'εξαίρεση. Αν όχι εσένα, το χειμωνιάτικο αδελφό σου, ένα καλό τραγούδι στο ραδιόφωνο, μια φιλική αγκαλιά, μια τηλεφωνική συνομιλία. Αυτά που, όλοι εσείς, αντιπροσωπεύετε: ένα διάλειμμα.
Κι αν  ακόμη είσαι πλατωνικός, δεν πειράζει -γιατί κι αυτό μοιάζει ακόμη πιο ποιητικό και φιλοσοφικό. Μα δεν μπορώ να το εξηγήσω καλά, γιατί έχω ριζώσει πάνω απ'τα βιβλία της Σχολής, μήπως πάρω το πτυχίο μου και ξέρω να σου πω μόνο ό,τι ήταν στην ύλη. "Τα σημαντικότερα είναι πάντα εκτός ύλης" μου είπαν κάποτε. Δεν το ξέχασα ποτέ. Ούτε κι εσένα.

no more talk could take me from this pain I'm in.

Πόσες μέρες έμειναν; 6 και σήμερα.

Πότε ήταν που σου έλεγα "Σε 5,5 μήνες φεύγω -όχι αύριο";

Ε, τώρα πλησιάζει αυτό το "αύριο". Και θέλω να φύγω. Και φοβάμαι να φύγω. Και σκέφτομαι την Ισπανία. Και σκέφτομαι την Ύδρα. Και σκέφτομαι εσένα. Και βάζω ν'ακούσω Black Keys -ύστερα από καιρό...

cause I will, one day, shine with you.

you know that I could use somebody.

Δεν είναι τίποτα: θα μου επιστρέψεις το βιβλίο που έχεις δανειστεί κι εγώ εκείνη τη φράση σου, που έχω σιχαθεί να χρησιμοποιώ. Θα μιλήσουμε για τα πάντα, εκτός από το πώς νιώθουμε. Θα σου πω για τις διακοπές μου και θα παραλείψω, τεχνηέντως, τα σπουδαιότερα και μετά θ'ακούσω για τις δικές σου -τα βασικά μόνο. Αφού σ'αρέσει να μιλάς λίγο. Αφού προτιμάς να μιλάω εγώ και να ακούς χαμογελώντας και μετά να θυμάσαι τα πάντα. Θα 'ναι σαν όλες τις άλλες φορές, μα θα διαφέρει απ'όλες τους. Θα φύγω και θα φύγεις. 

Γι'αυτό σου λέω -θυμήσου το βιβλίο μου, ας λύνονται μία-μία οι εκκρεμότητες. Ή, ξέρεις τι; Αν το ξεχάσεις, κράτα το. Έτσι κι αλλιώς,  το χάλασες. Ανήκει κι αυτό στο κομμάτι της μνήμης μου που φυλάει εκείνες τις δύο ημερομηνίες -ή, μάλλον όχι, τρεις είναι, μια φθινοπωρινή και δυο ανοιξιάτικες-,  εκείνη την ταινία, εκείνο το συγκρότημα, εκείνον τον ποιητή, εκείνο το μαγαζί, εκείνον τον στίχο -όσα έχω συνδέσει με το πρόσωπό σου. 

Αυτή είναι η μια από τις δύο κατάρες όσων γράφουν: οι συνειρμοί. Η δεύτερη είναι ότι καταδικάζονται, μαζί με τις λέξεις, να αφήνουν στο χαρτί κι ένα κομμάτι της ψυχής τους -και δεν τους επιστρέφεται, μέχρι να γράψουν κάτι καινούργιο. Κι εγώ -πάντα τυπική- τα έχω μοιράσει στο μισό: μισή στο χαρτί, μισή για σένα. Την τελευταία, δεν θα την έχω ποτέ πίσω. Το ξέρεις, κάπου στο βάθος, κι εσύ.

if you love me, let me know.

Το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Όταν γίνεται κάτι που βρίσκω αστείο και κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει και με κοιτάνε ανέκφραστα κι εκείνη την ώρα ξέρω -το ξέρω, γαμώτο- ότι εσύ θα γελούσες. Λίγο με το αστείο, λίγο με το ύφος μου, λίγο με το γέλιο μου -πάντως, θα γελούσες. Και θέλω να σ΄το πω, μα -ξέχασες;- κάνω ότι δεν υπάρχεις. Και θέλω να σε δω, μα -θυμάσαι;-  δεν πρέπει. Κι αποφεύγω να κοιτάξω εκείνη τη φωτογραφία, αποφεύγω ν'ακούσω εκείνο το τραγούδι, να διαβάσω τις προηγούμενες σελίδες στο ημερολόγιό μου, να γράψω τις νέες μου σκέψεις για να μην τις δω και φοβηθώ κι άλλο. Και μπορώ να ξεφύγω από τα πάντα, εκτός από αυτό που νιώθω για σένα. Κάπως έτσι -σβήνω το φως, με την παραίσθηση του προσώπου σου και την ψευδαίσθηση ότι κάπου, κάπως, κάνεις την ίδια σκέψη με μένα.

maybe it's all you're running from.

Θα χαμογελάσω, θα κοιτάξω γύρω-γύρω, θα σε κοιτάξω.

Θα πεις κάτι αστείο, θα γελάσω -θα γελάσεις που γελάω. 

Θα αρχίσω να φλυαρώ, θα σου απαριθμήσω τα νέα μου -θα ενθουσιαστώ που θυμήθηκα να σου πω εκείνο που είχα ξεχάσει την τελευταία φορά. Θα γελάσεις. 

Θα χαμογελάσω και θα κοιτάξω γύρω-γύρω. Ξανά. 

Θα με αγκαλιάσεις, θα ψάξω μια δικαιολογία να φύγω, θα σε χαιρετήσω τυπικά.

Θα θες να μου πεις κάτι τελευταίο, θα κοιτάω επίμονα αλλού και "πάω, βιάζομαι¨.

Θα θυμηθώ εκείνη τη βραδιά, θα μου έρθει στον νου το τραγούδι του Σιδηρόπουλου κι η φράση του Νικόλα Άσιμου, μα δεν θα συγκινηθώ. Σ'το υπόσχομαι.

The value of things is not the time they last, but the intensity with which they occur. 

That is why there are unforgettable moments and unique people.

-Fernando Pessoa

a million blue skies.

Φεύγω. Πόσες έμειναν; 75. Διψήφιος αριθμός πια.Πότε θα αρχίσω εξεταστική, πότε θα την τελειώσω, πότε θα μετράω τις μέρες με τα δάχτυλα, ούτε που θα το καταλάβω.Φεύγω.

Πόσες μέρες έχω να σε δω; 7. Φαίνονται πολύ περισσότερες από όσες μένουν μέχρι να φύγω. Και φταις εσύ -που έχασαν οι αριθμοί το νόημα, οι λέξεις την ταυτότητα, εγώ την ουσία. Και φταίω εγώ -που θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, εκείνο το βλέμμα, εκείνον τον ψίθυρο. Και δεν θέλω να σ'αφήσω, μα σ'αφήνω γιατί σ'αγαπάω.Καληνύχτα.

good friends are here, just to show you the way.

Το Γκάζι ήταν γεμάτο κόσμο, όπως κάθε Σάββατο βράδυ. Εμείς, όμως, κατευθυνθήκαμε προς την Τεχνόπολη. Η συναυλία για τα 25 χρόνια του Αθήνα 9.84 συγκέντρωνε τα στοιχεία που συνθέτουν, για τα δικά μου δεδομένα το ιδανικό: καλοί φίλοι, καλή μουσική, καλός σκοπός. Η είσοδος ήταν ελεύθερη και, αντί εισιτηρίου, ο κόσμος έφερνε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, προοριζόμενα για τους αστέγους της Αθήνας.

Περισσότερα, εδώ:

Θέλω να πω αυτό που σκέφτομαι. Όπως το σκέφτομαι. Να μη σκεφτώ τις λέξεις που θες να λέω, τον ποιητή που αγαπήσαμε, το χαμόγελο που μόνο εγώ ξέρω με ποια αφορμή σχηματίστηκε.  Να σκεφτώ τα μάτια σου κατάμαυρα, το βλέμμα σου κενό, τη φυγή μου επιθυμητή -μήπως βοηθήσει. Δεν βοηθάει. Με ρωτάνε πως νιώθω και απαντάω πως θέλω να πεθάνω και σκέφτομαι πως αν σε χάσω θα πεθάνω και θυμάμαι πως ήδη πεθαίνω κάθε μέρα. Και, θα 'θελα, αντί να φύγω, να σταθώ, μια φορά, μπροστά απ'το πρόβλημα και να το λύσω. Μα, ό,τι δεν λύνεται, κόβεται -έτσι δεν λένε. Εγώ, όμως, σου λέω πως όλα λύνονται. Ή, σχεδόν όλα. Και δεν θα σου πω τίποτα παραπάνω, όσο κι αν θέλω. Γιατί τα μάτια σου τα θέλω μόνο να λάμπουν. Γιατί, αν ήξερες τον πόνο που μου προκαλούσες, θα έφευγες πρώτος. Γιατί σ'αγαπώ -κι ας σ'το 'πα μόνο τότε, που το 'κλεψες απ'τα λόγια μου. Καληνύχτα.

but, I can see blue, tear-blinded eyes.

      Υπάρχουν, που λες, οι στιγμές εκείνες, που, αν ήμασταν ταινία, η μουσική θα γινόταν εντονότερη. Ο φωτισμός θα άλλαζε και θα έδινε έμφαση στο βλέμμα της πρωταγωνίστριας. Όλα γύρω θα εξαφανίζονταν. Κι εκείνη θα ζαλιζόταν, μα δεν θα έπεφτε -όχι μέχρι να τελειώσει η σκηνή. Δεν είμαστε, όμως, ταινία. Η μόνη μουσική ήταν αυτή στ'ακουστικά μου, που έχασα, απότομα, κάθε διάθεση να την ακούω. Ο φωτισμός έμεινε ίδιος -το νοσοκομειακό φως της αποβάθρας του μετρό- και το βλέμμα μου ταίριαζε απόλυτα με το περιβάλλον -ήταν ημιθανές. Ζαλίστηκα, μα δεν έπεσα -δεν υπήρχε κανένας να με σηκώσει μετά. Μόνο προσευχόμουν να μη δω κανένα γνωστό, μη με δει έτσι, σ'αυτά τα χάλια. Δεν είδα κανέναν.

     Έφτασα στον Άγιο Δημήτριο, σύρθηκα μέχρι την έξοδο, έριξα ένα κέρμα στο ποτηράκι του ζητιάνου δίπλα στις κυλιόμενες -όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα έκανα, το ίδιο πρωί που τον προσπέρασα βιαστική- κι έτρεξα να προλάβω το λεωφορείο. Γύρισα σπίτι, άλλαξα για να κοιμηθώ λίγο και να γυρίσω στη Σχολή -δύσκολη μέρα. Δεν σε σκέφτηκα καθόλου. Δεν σταμάτησα λεπτό να σε σκέφτομαι. Σε πόσες μέρες φέυγω για Ισπανία; 112. Επαναλάμβανέ το μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Μέτρα τες αντί να μετράς πρόβατα. Μέτρα τες, όπως θα μετράς το βράδυ τα ψηφοδέλτια της Αντινομίας.  Όχι Black Keys -προς Θεού. Θα διαβάσω κάτι άλλο, κάτι άσχετο -θα κάνω ότι είναι παραμύθι. Θα κοιμηθώ, θα ξυπνήσω και θα 'χει περάσει, θα 'χεις φύγει -θα 'χω φύγει.

which side are you on?

Την Τετάρτη έχουμε φοιτητικές εκλογές. Όσο πλησιάζουν οι μέρες, τόσο συχνότερα ακούω την ερώτηση "θα πας να ψηφίσεις;"απ'όσους με ξέρουν λίγο και "γιατί θα πας να ψηφίσεις;" απ'όσους με ξέρουν λίγο περισσότερο και η πρώτη ερώτηση τους απαντήθηκε είτε από μένα είτε εκ του αποτελέσματος τα δύο προηγούμενα χρόνια μου σε αυτή τη Σχολή. Ναι, θα πάω να ψηφίσω -όσο αυτονόητο κι αν ηχεί στ'αυτιά μου αυτό το "ναι", θα συνεχίσω να το λέω μέχρι το πρωί της Τετάρτης. Το γιατί είναι αυτό στο οποίο στέκομαι.Στο οποίο αξίζει να σταθούν όλοι εκείνοι που με ρώτησαν.

Θα πάω να ψηφίσω για τους ίδιους λόγους που ψήφισα και στις εθνικές εκλογές. Το Πανεπιστήμιο είναι το παρόν μας κι επιδιώκουμε να διασφαλίσουμε, μέσα απ'αυτό-μέσα σ'αυτό, το μέλλον μας. Ένα μέλλον εξαιρετικά αβέβαιο, λόγω των μνημονίων, της ευρωπαϊκής κηδεμονίας,των μέτρων που μας επιβάλλονται ερήμην μας, των διεθνών χρηματαγορών, προς συμφέρον των οποίων γινόμαστε άβουλα πιόνια. Η νεολαία είναι από εκείνους που πλήττονται πιο άμεσα -οι αυριανοί επαγγελματίες, το ενεργότερο μέρος της κοινωνίας. Κι όπως θα δραστηριοποιούμαι,μελλοντικά, στο Δικηγορικό Σύλλογο-κάτι τόσο δεδομένο κι απαραίτητο που,εδώ, αρνούμαι ν'απαντήσω στο γιατί- νιώθω την ανάγκη να κάνω το ίδιο στη σχολή μου, ως κομμάτι του φοιτητικού συλλόγου.

Θέλω,όπως ακριβώς πέθανε ο δικομματισμός την 6η του Μάη, να πεθάνει κι η επικράτηση των καθεστωτικών παρατάξεων στις σχολές.Θέλω πίσω απ'την ψήφο να ενυπάρχει μια ιδεολογία, είτε μου θυμίζει τη δική μου είτε διαφωνώ στα σημεία -οι διαφωνίες σβήνουν στο δρόμο. Στο δρόμο ζει μόνο αγώνας. Στο δρόμο είσαι σύντροφος.Βαρέθηκα, κουράστηκα απ'την ψήφο που πάει στις καλύτερες σημειώσεις και sosγια τις εξετάσεις, στις καλύτερες εκδρομές, στα Σαββατόβραδα στα μπουζούκια. Σιχάθηκα.Και, ξέρεις, όσοι είναι να ψηφίσουν έτσι,θα ψηφίσουν, ο κόσμος να χαλάσει. Γι'αυτό,χαίρομαι κάθε φορά που πείθω με τα λόγια μου κάποιον δύσπιστο. Και, ξέρεις,δύσπιστοι είναι εκείνοι που έχουν ιδεολογία, μα φοβούνται πως θα χαθεί στο χάος των αφισών, των προεκλογικών υποσχέσεων και των εκβιαστικών τηλεφωνημάτων της εκάστοτε καθεστωτικής παράταξης που σέβεται τον εαυτό της.Απάντηση δεν είναι η αποχή. Μα, η συμμετοχή.Το λιθαράκι για την κατάρρευση του απολιτίκ στοιχείου, που μονοπωλεί,ενδεδυμένο το φαντεζί ένδυμα της προσέλκυσης κόσμου "για το καλό του φοιτητή"/ "όχι σ'αυτούς που κλείνουν τη σχολή και τσιτάτα και προεκλογικά βίντεο που θα ζήλευε κάθε σεξιστής διαφημιστής στην καπιταλιστική κοινωνία του 21ου αιώνα.

Την ίδια ώρα, μακριά απ'τον μικρόκοσμο κάποιων, υπάρχει η αναγκαιότητα να παλέψουμε κόντρα σε κάθε νόμο και ρύθμιση που θυσιάζει αβίαστα τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία. Θέλω το πτυχίο μου να έχει αξία. Το ίδιο κι όσων φοιτούν μαζί μου, μα και των επόμενων -όσων έρθουν όταν εγώ θα φύγω. Αρνούμαι τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, αρνούμαι τη λειτουργία του Πανεπιστημίου σαν καλοκουρδισμένη επιχείρηση, αρνούμαι την υπερβολική εξειδίκευση που απειλεί ν'αλλοιώσει τα πτυχία μας. "Εξειδίκευση είναι να μαθαίνεις όλο και περισσότερα για το επιμέρους, ώσπου να μάθεις τα πάντα για το τίποτα." Το διάβασα κάποτε σ'έναν τοίχο. Βλέπεις, μου προκαλούν θλίψη οι λευκοί τοίχοι και πάντα διαβάζω τα συνθήματα, όπου τα βλέπω, και κάποτε συγκινούμαι, μα δεν το λέω -μόνο κρατάω τη φράση που με άγγιξε και την αφήνω να με κινητοποιεί.

Αυτό θέλω: να τους σταματήσουμε πριν μας σταματήσουν. Να κόψουμε τις ρίζες τους πριν κόψουν τα φτερά μας. Να γίνουμε το κίνημα που ονειρευτήκαμε: μαζικό,μαχητικό, ανεξάρτητο. Κι αυτό, ναι,αφορμάται από την ψήφο μας κι απ' το εκλογικό αποτέλεσμα. Μα, το στίγμα μας,δεν δίνεται εκεί. Δίνεται μετά -σε κάθε συλλογική διαδικασία, στους δρόμους και τις πλατείες. Έχω κι άλλα να σου πω,μα με κούρασε η λευκή οθόνη -τα υπόλοιπα θα σ'τα πω, αν θες, από κοντά. Στο αμφιθέατρο,στο προαύλιο -στα τραπεζάκια που οι αφίσες τους γράφουν εκείνο το στίχο τωνActive Member που με συγκινεί...

shine on you, crazy diamond.



just the moment's magic and the blinding lights



Είμαι στο δεύτερο καφέ, διαβάζω πολιτικά κείμενα, ακούω Nefeli, χαμογελώ με τον ήλιο κι ετοιμάζομαι να βγω, να περπατήσω στο φως του. Πόσες μέρες έμειναν; 116. Έχω πολλά να κάνω μέχρι τότε: δίνω Ισπανικά, μετά είναι οι Αναιρέσεις, μετά ο Χαρούλης, οι Ρόδες και μετά η εξεταστική. Με αυτήν ακριβώς τη σειρά. Ε, λίγο η Ύδρα, λίγο οι ετοιμασίες, ύστερα φεύγω. Κι είσαι ο λόγος που θέλω να φύγω. Κι είσαι ο λόγος που θέλω να μείνω. Κι ύστερα, θυμάμαι εκείνη την ταινία, εκείνο το τραγούδι, εκείνη τη στιγμή. Γι'αυτό, πες μου ό,τι θες. Μόνο,μη με ρωτήσεις γιατί συγκινούμαι.

happiness is cats.

Είσαι κάθε μέρα εκεί. Μπροστά απ'τις τριανταφυλλιές και πίσω απ'τα κάγκελα. Δεν ξέρω πώς σε λένε, γι'αυτό σε λέω Γάτο. Όχι γιατί σε προτιμώ ανώνυμο, μα από εκείνον στο Breakfast at Tiffany's. Άλλοτε με κοιτάς, πίσω απ'τα κάγκελα, άλλοτε σκύβεις το κεφάλι και βγαίνεις λίγο έξω -μόνο τα μπροστινά σου πόδια- έτσι, σαν μια μικρή επίφαση ελευθερίας. Κλείνεις τα μάτια και λούζεσαι με ήλιο. Ίσως να ονειρεύεσαι. Ονειρεύονται οι γάτες; Ναι. Σίγουρα ναι. Πάντα με το χρώμα απ'τις τριανταφυλλιές -αυτή την εποχή είναι πιο όμορφες από ποτέ- και πάντα με την ασφάλεια και τον καταναγκασμό απ'τα κάγκελα. Και, ξέρεις, άθελά μου, σκέφτομαι εκείνα τα στιχάκια. Κι όταν περνώ από μπροστά σου, επιβραδύνω το βήμα, να μη σε τρομάξω. "Καλημέρα, Γάτε" λέω από μέσα μου κι εσύ με κοιτάς μ'επιφύλαξη...

 

 

"Μ' οποιο τροπο σ' οποια γλωσσα κι αν το πεις,
ειναι μειζον το προβλημα κι ας θες να τ' αρνηθεις,

ειτε ειναι ενα κελι ειτε ειναι ο κοσμος ολος ειτε μια αγκαλια σφιχτη
-η φυλακη ειναι φυλακη."

6/5/2012

ήρθε η ώρα να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

     Ήταν Δευτέρα -η μέρα της κεντρικής προεκλογικής εκδήλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα Προπύλαια, όπου και κατευθυνόμουν. Περπατούσα στην Ιπποκράτους και, ακριβώς μπροστά μου, προχωρούσαν δύο νεαροί, πάνω-κάτω στην ηλικία μου. Φτάνοντας έξω από το αναγνωστήριο, ο ένας κοντοστάθηκε και μάζεψε κάτι απ'το πεζοδρόμιο. Ήταν ένα τρικάκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

"Τι κάνεις, μωρέ; το έχουν χιλιοπατήσει" του είπε ο φίλος του.

"Δεν πειράζει -και πατημένο έχει αξία" είπε το παιδί και, αφού δίπλωσε το χαρτάκι στα δύο, το έβαλε στην τσέπη του.

Χαμογέλασα και τους προσπέρασα -να μην αργήσω κι άλλο στη συγκέντρωση.

     Σήμερα, πηγαίνοντας να ψηφίσω, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σ'ένα ίδιο χαρτάκι -μόνο του, αυτή τη φορά, να κάνει αντίθεση με τις γκρίζες πλάκες του πεζοδρόμιου, έξω απ'το Δημοτικό, όπου ψηφίζω. Μεταφέρθηκα συνειρμικά σ'εκείνη τη μέρα, σ'εκείνο το στιγμιότυπο, σ'εκείνο το παιδί που ήθελε οπωσδήποτε ένα τρικάκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έστω τσαλακωμένο και βρώμικο. Χαμογέλασα. Δεν το μάζεψα, παρότι κατάλευκο. Όχι γιατί δεν άξιζε, μα γιατί σκέφτηκα πως η αξία του θα φαινόταν καλύτερα σε κάποιον άλλον, αντί για μένα. Ίσως σε κάποιον αναποφάσιστο που, προχωρώντας με χαμηλωμένο βλέμμα, θ'αναρωτιόταν αν υπάρχει στο γκρίζο του πεζοδρομίου κάτι διαφορετικό. Ίσως σε κάποιον που πιστεύει ότι κάτω απ'την άσφαλτο υπάρχει παραλία. Και πάνω της, ένα ψήγμα ελπίδας.

sunshine.

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις, μα είσαι εκεί. Σε κάθε σημάδι, κρυμμένο ή προφανές. Σε κάθε σκέψη που γεννιέται όταν ακούω εκείνον το γνώριμο στίχο στ'ακουστικά μου. Κι ας μετατοπίζω το βλέμμα, όταν μιλάς για μένα. Κι ας σου έδωσα την ψυχή μου και τώρα περπατάω πιο βαριά από ποτέ -ειρωνικό δεν είναι; Προσπαθείς να εκδηλωθείς, ήσυχα και διακριτικά, όπως θα περίμενα από σένα -και την ίδια ώρα, εγώ προσπαθώ να επιβιώσω. Και σ'τα έχω πει όλα πια, εκτός απ'το πόσο σ'αγαπώ. Κι αυτό, να ξέρεις, είναι ό,τι πιο δύσκολο, ό,τι πιο οδυνηρό, ό,τι πιο σωστό μου έχει συμβεί ποτέ. Καλό μήνα.

save tonight*

Δεν θέλω να φύγω.

Αυτό.

Λοιπόν, πες μου, πώς νιώθεις για το κατόρθωμά σου;

Πόσες μέρες; 130.

Δεν θέλω να φύγω.

Σε μισώ. Δεν φαντάζεσαι πόσο σε μισώ.

sleepin pillow.

Τους ανακάλυψα τυχαία, όταν άκουσα το κομμάτι τους, Black Sea -το μέχρι σήμερα αγαπημένο μου δικό τους. Οι Sleepin Pillow δεν είναι ένα ακόμη ελληνικό συγκρότημα με αγγλόφωνο στίχο. Είναι από εκείνες τις μπάντες που σε μαγεύουν με νότες και σε ταξιδεύουν μ'ένα μόνο στίχο. Από εκείνα τα κομμάτια που ψιθυρίζεις με τα χείλη και την καρδιά, ίσα-ίσα να διώξεις τους εφιάλτες. Από τις μουσικές εκείνες που ερωτεύεσαι εύκολα, αφήνεις δύσκολα και θυμάσαι για πάντα... Δεν θέλω να πω περισσότερα. Θέλω μόνο να τους ευχαριστήσω και ν'ανανεώσω το ραντεβού μας για το επόμενο live τους -θα είμαι εκεί. Περισσότερα, εδώ.

.

     Άργησε να ξυπνήσει. Σηκώθηκε βαριεστημένα κι έτρεξε να κοιτάξει έξω απ'το παράθυρο -τα παντζούρια μισάνοιχτα και τα μάτια της μισόκλειστα. Ήλιος με βροχή. Την μπέρδευε αυτός ο καιρός και δεν ήξερε τι να φορέσει -όπως την μπέρδευε το μέσα της και δεν ήξερε τι να νιώσει. Φόρεσε καλοκαιρινή μπλούζα με χειμωνιάτικο πανωφόρι. Ένιωσε λίγο μόνη. Στάθηκε μπροστά απ'τον καθρέφτη κι άρχισε να στρώνει με το χέρι τις μπούκλες της. Με προσήλωση, για να αποπροσανατολίσει τις σκέψεις της. Το πέτυχε.

   Περπάτησε γρήγορα μέχρι τη στάση. Στριμώχτηκε στο λεωφορείο, το πόδι της πιέστηκε στο πεζουλάκι δίπλα απ'τη γαλαρία, τσαλακώθηκε το χειμωνιάτικο πανωφόρι κι εκείνη μόνο ξεφύσαγε, να θυμάται κάπου-κάπου ότι έχει ακόμα ανάσα.

     Πήγε στη σχολή, μίλησε με αγνώστους, που έγιναν γνωστοί κι ίσως κάποια μέρα τους χαιρετάει με μια αγκαλιά, όπως τις φίλες της -σκέφτηκε και χαμογέλασε. Φόρεσε το χαμόγελό της το καθημερινό -να ξεκλέψει την προσοχή απ'τα σύννεφα στα μάτια της- και πάνω απ'το ψευτικό γεννιόταν κάθε τόσο ένα αληθινό και κάποτε γελούσε -και τότε γινόταν για λίγο όμορφη. Τσίνισε που της ανέφεραν τ'όνομά του και κοίταξε αλλού, μήπως το κρύψει -μήπως κρυφτεί.

     Ταξίδεψε με τη μουσική απ' τα ακουστικά της, συνάντησε γνωστούς στο γυρισμό -ένα σωρό, έγραψε ισπανικά, ονειρεύτηκε στα ισπανικά. Έφυγε τρέχοντας απ'το σπίτι, να μην αργήσει στο μάθημα. Την κατάβρεξε ένα αυτοκίνητο, που πέρασε τρέχοντας μια λακούβα με παλιόνερα. "Μαλάκα" φώναξε. Την άκουσαν μόνο οι περαστικοί, μα το είπε για να το πει. Το παντελόνι της έγινε πουά απ'το νερό, μα είχε ζέστη εκείνη την ώρα και, μέχρι να φτάσει στο φροντιστήριο, στέγνωσε. Μίλησε ισπανικά, σκέφτηκε στα ισπανικά. Περπάτησε μέχρι το σπίτι. Μίλησε με τη φίλη της. "Χαίρομαι που έχουμε η μία την άλλη" διάβασε στην οθόνη του υπολογιστή της. Ένιωθε το ίδιο. Χαμογέλασε. Ένα τελευταίο ρεφραίν πριν πέσει για ύπνο. Άκουσε ισπανικά, αγάπησε στα ισπανικά. Αποκοιμήθηκε.

tell me where did you sleep last night*

     Φεύγω. Σε 140 μέρες. Τις μετράω αντίστροφα -σήμερα ξεκίνησα- δίχως να ξέρω αν είναι επειδή θέλω ή δεν θέλω να περάσουν γρήγορα. Έχω αρκετά επιχειρήματα για να δικαιολογήσω οποιαδήποτε απάντηση. Εγώ, που πάντα ξέρω τι πρέπει να πω, όπως σου είχα πει κάποτε, πνίγοντας ένα γέλιο ή έναν λυγμό -δεν θυμάμαι καλά- κι είχαμε χαμογελάσει κι οι δυο και κοίταζα αλλού για να ξεφύγω απ'το βλέμμα σου, να μη ζαλιστώ κι άλλο. Κι ανησυχώ πως θα το μετανιώσω, γιατί, όταν σε σκέφτομαι, το μετανιώνω ήδη κι αλλάζω τη σκέψη μου στα γρήγορα -μέχρι ν'ανοιγοκλείσω τα μάτια- γιατί αν παραμείνει το πρόσωπό σου στη μνήμη μου, θα θολώσει ο χάρτης της Ισπανίας που έχω μπροστά μου και θα θέλω να τον ξεφορτωθώ μια και καλή.
     Κι έτσι, ξεχνιέμαι. Ακούω το τραγούδι που με κάνει να χαμογελάω, μιλάω με μια φίλη στο τηλέφωνο, σκέφτομαι τι μαθήματα θα διαλέξω στο Πανεπιστήμιο της Valencia. Και, όταν περάσει λίγο η ώρα, θυμάμαι το ποίημα του Πεσσόα. Εκείνο, που είναι σαν να το παραφράζω, όταν σου λέω πως η ουσία ξεφεύγει απ'τα λόγια και είναι πάντα προνόμιο των σιωπών -θυμάσαι; Καληνύχτα.

while I'm alone and blue as can be, dream a little dream of me.

Όχι, να μην πεις τίποτε!

Όχι, να μην πεις τίποτε!

Ας υποθέσουμε ότι,

όσα με ασάφεια

το στόμα σου θα πει

έχουνε ήδη ακουστεί.

Άκουσα εγώ τα πιο καλά

απ'όσα θα 'λεγες.

Αυτό, που είσαι,

δεν μπορεί ν'ανθίσει

μέσ' από φράσεις και ημέρες.

Είσαι κάτι καλύτερο από σένα.

Να μην πεις τίποτε. Το ξέρω!

Χάρη του γυμνωμένου σώματος

που, αόρατη όντας, είσαι ορατή.

so, you'd face it with a smile.

Αυτός που αγαπώ μου είπε ότι με χρειάζεται…

Γι’ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου

βαδίζω με προφύλαξη

και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής

μηδά και με σκοτώσει…

-Μπέρτολτ Μπρεχτ

η τελεία.

     Πάντα αγαπούσε την άνοιξη. Διάβαζε Πάμπλο Νερούδα και περπατούσε ατέλειωτες ώρες με τα ακουστικά στ'αυτιά, χαμένη σε μελωδίες και στίχους και πίστευε φανατικά ότι οι ιστορίες που διάβαζε στους τοίχους έδειχναν πιο όμορφες και πιο χαμογελαστές,υπό το φως του ήλιου ("σ'αγαπώ"διάβαζε κάθε πρωί στη γωνιά του δρόμου της, με γραμματοσειρά ελαφρώς τρεμουλιαστή-πάντα θ'αναρωτιέται το γιατί και πάντα θα καταλήγει ότι έφταιγε η ταχυπαλμία). Μα, αυτή την άνοιξη, ζει με μιαν έλλειψη,που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα στο μυαλό και την ψυχή της. Κι έχει μονίμως την απορία: πώς γίνεται να νιώθεις την απουσία; να σου υποδεικνύουν οι αισθήσεις σου κάτι το ανύπαρκτο; Ε, γίνεται. Γιατί,στ'αλήθεια, η έλλειψη φωλιάζει στις στιγμές, που, με το έτσι θέλω, έγιναν αναμνήσεις, ίσα-ίσα για να ζήσουν αιώνια... 

     Και δεν μπορεί να ελέγξει τις αντιδράσεις της, όταν κάποιος αναφέρει τ'όνομά του -και τρέχει στο διπλανό δωμάτιο, να μην ακούσει όσα θα ειπωθούν.Και δεν την νοιάζει που την πήραν είδηση όλοι -κι όταν έρχονται και τη ρωτούν "τι θέλεις;", απαντά "θέλω να πεθάνω", με μάτια κόκκινα και ξέρει πως δεν το εννοεί, μα το λέει, γιατί ένα κομμάτι της πέθανε ήδη και νομίζει πως έτσι το θρηνεί όπως του πρέπει.

     Και δεν μπορεί να πολεμήσει τη μνήμη της, όταν γυρίζει τις σελίδες στο ημερολόγιο και συνδέει ημερομηνίες με συναντήσεις, συζητήσεις και πλατιά χαμόγελα. Αυτός δεν είναι ο ρόλος του χρόνου; Κάθε μέρα του κι ένας αριθμός, ψυχρός και άψυχος, που τον ζωντανεύει η αρμοδιότητά του να μας θυμίζει πόσο αλλάξαμε εμείς κι ο κόσμος γύρω μας. Ο κόσμος και οι άνθρωποι που τον προσδιορίζουν. Και θολώνουν τα μάτια της.

     Κι όμως, το αποφάσισε -είναι και άνοιξη- αντί να πεθάνει για εκείνον, να ζήσει για τα υπόλοιπα. Για τις φίλες, παλιές και καινούργιες, τις αγκαλιές κι εκείνο το κράτημα απ'το χέρι, που της θυμίζει ότι έχει ακόμη παλμό κάτω απ'τον καρπό της. Για τις βόλτες στην ανοιξιάτικη Αθήνα, με στάση σε κάθε βιτρίνα με κοσμήματα -κι ας τη βαραίνουν τα βιβλία του Ατομικού Εργατικού, που κουβαλάει στη διαδρομή. Για τις διακοπές στην Ύδρα, την εκκρεμή γνωριμία με την Ισπανία, τα ταξίδια που έκανε, που κάνει, που ονειρεύεται. Για την έμπνευση και την αγάπη -που κρύβονται παντού, αρκεί να έχει μια σταλιά παραπάνω επιθυμία να τις βρει. Για κάθε αστείο -το πιο ανόητο και το χιλιοειπωμένο. Για το τσουνάμι από κλισέ -που τα μισεί όλα, εκτός από το "όλα περαστικά είναι" που το λατρεύει.

μη μιλάς άλλο γι'αγάπη -η αγάπη είναι παντού.

     Και, κάπως έτσι,συνεχίζει να ξυπνά με την τρίτη αναβολή στην αφύπνιση του κινητού της. Και δεν βαριέται ποτέ να διαβάζει το "σ'αγαπώ"με τα μπλε γράμματα -το αγαπημένο της χρώμα- στη γωνιά του δρόμου. Συνεχίζει να διαβάζει ποίηση, να κρατά γερά τα πιο πολυφορεμένα κλισέ και να προσπαθεί ν'ακούσει τα λόγια του Πορτογάλου ποιητή που αγάπησε δανεικά: "Η ζωή είναι ο δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού. Εν τη αμφιβολία, υπάρχει και η τελεία". Χαμογελά. Με μάτια ολόστεγνα.

.

τα μολύβια κομάντος

Την είδα πρώτη φορά στο Ark Festival, με την μπάντα του Leόn, το Σεπτέμβρη του 2010. Αρκετό καιρό μετά, ανακάλυψα ένα δικό της κομμάτι, “Το ρε και το μι απ'την ηρεμία”. Είναι από εκείνα τα τραγούδια που βάζεις στο repeat και φοβάσαι που τ'ακούς ξανά και ξανά, μήπως στο τέλος τα βαρεθείς -μα, τελικά, τ΄αγαπάς πάντα. Η Νεφέλη Λιούτα ή, πιο καλλιτεχνικά, η Nefeli Walking Undercover, είναι μόλις 22 χρονών. Σπουδάζει στη Νομική Αθήνας, έχει κυκλοφορήσει ήδη, διαδικτυακά, τον πρώτο της δίσκο με τίτλο “Τα μολύβια κομάντος” κι έχει βραβευθεί από το διαγωνισμό σύνθεσης “Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού” (με τα κομμάτια της Του περήφανου -που διακρίθηκε, πέρα απ'τη σύνθεση και για το στίχο-, Τ'Ανομολόγητα και Το βαλς του τούρκικου). Έχει προσωπικό blog, διδάσκει βιολί κι αυτόν τον καιρό κάνει πρόβες με τον Leόn για τα live που έρχονται. Υπερβολικά ευχάριστη, υπερβολικά προσιτή -υπερβολικά όμορφη. Μέχρι τη στιγμή που πληκτρολογείται αυτή η παράγραφος, δεν έχω σταματήσει να μιλάω για εκείνη και τη συνέντευξή μας. Το γιατί, αφήνω να το διαπιστώσετε μόνοι σας...
Περισσότερα, εδώ.

forever and a day.

Κατάλαβες ποια εννοώ; Εκείνη που σε αγκάλιασε σφιχτά και σου είπε πόσο περήφανη είναι για σένα -κι ας μην την έβλεπες καθαρά, γιατί είχες κατακόκκινα μάτια, πρησμένα απ'το κλάμα, μα δεν την ντράπηκες στιγμή. Εκείνη, που ήρθε η σειρά της να λυπηθεί, λίγο καιρό μετά κι εσύ της έλεγες πόσο όμορφη παραμένει, ακόμη και πνιγμένη απ'τα δάκρυα. Η ίδια που σ'έκανε να γελάσεις -μ'εκείνο το γέλιο που περνάει πριν απ'τα χείλη απ'την ψυχή- κι ένιωσες να την ξέρεις από παιδί κι ευχήθηκες να την ήξερες από παιδί. Που κάνετε σχέδια για μακρινά και κοντινά ταξίδια, για πολύχρωμες φωτογραφίες κι αιώνια χαμόγελα. Εκείνη που κοιτάζει τις χρυσές πινελιές στα μάτια σου και διαπιστώνετε μαζί ότι μοιάζουν τα χρώματα στα βλέμματά σας. Που σε ταρακουνάει για να συνέλθεις όταν το χρειάζεσαι, μα πάντα σου κρατάει γερά το χέρι και ξέρεις πως ό,τι έρθει θα το περάσετε μαζί. Εκείνη που σχολιάζετε τους πάντες και τα πάντα κι αυτοσαρκάζεστε και βαριέστε και θυμώνετε και ξεσπάτε και γελάτε-γελάτε-γελάτε και στο τέλος μόνο αυτό μένει. Που κατακλύζετε η μία την άλλη με αφιερώσεις και τραγούδια και φωτογραφίες με χαριτωμένα ζωάκια ή μωρά ή ήρωες της Disney και ξαναγίνεστε παιδιά μαζί και "όλα περαστικά είναι". Εκείνη λέω, που δεν θέλει να σ'αφήσει να φύγεις, μα σ'αφήνει γιατί σ'αγαπάει. Γιατί ξέρει ότι θα 'ρθει να σε δει κι ότι οι τέσσερις μήνες κυλάνε σαν νερό κι ότι η πραγματική φυγή είναι αυτή της καρδιάς κι όχι του σώματος. Κι η καρδιά σου είναι πλάι στη δική της.

Εκείνη σου λέω. Αν είσαι τυχερός, την ξέρεις κι εσύ.

maybe, but not what she deserves.

-Ξέρεις γιατί σου τον θυμίζουν οι Black Keys; Δίνουν πολλή έμφαση στα μάτια.

Μπορεί. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μου κατέστρεψες το αγαπημένο μου συγκρότημα κι έχω πάψει να το ακούω, μήπως πάψω να σε θυμάμαι. Ξέρω, επίσης, ότι αν ήσουν εδώ να σου το πω, θα έβαζες τα γέλια και θα προσπαθούσες να μιμηθείς τις κινήσεις μου κι εγώ θα σε κοίταζα με το πιο θυμωμένο μου ύφος και θα γελούσες ακόμη περισσότερο και θ'απέφευγα να σε κοιτάξω στα μάτια για να μη χαμογελάσω, άθελά μου.

Μα τώρα, μετράω τις μέρες που έχω να σε δω και τις βρίσκω πιο πολλές απ'ό,τι θα 'θελα -πιο πολλές απ'ό,τι αντέχω- κι έτσι σταματώ το μέτρημα και σου γράφω την κάρτα για τα γενέθλιά σου -ναι, από τώρα- και γράφοντας σκέφτομαι μόνο τα μάτια σου και φροντίζω να την απομακρύνω απ'τα δικά μου, όταν τα νιώθω να βαραίνουν, για να νομίζεις πως, όταν την έγραφα, μόνο χαμογελούσα.

Και δεν μιλάω σε κανέναν για σένα. Όχι πια. Γιατί, ή που θα έχουν σιχαθεί να μ'ακούνε ή που θα με λυπούνται για τον τελευταίο χρόνο που ζω μισή και κινούμαι χωρίς καρδιά ή που θα θλίβονται τόσο, που, στιγμιαία, θα βρίσκονται στη θέση μου και -στ'αλήθεια- δεν τους αξίζει. Γι'αυτό μοιράζω μαραμένα χαμόγελα κι υποσχέσεις για καινούργιες αρχές και μιλάω για το ταξίδι μου περισσότερο από το ανεκτό κι αποπροσανατολίζω την κουβέντα και σχολιάζω τον καιρό και διαβάζω ασταμάτητα και κρατώ γερά την πιο χαμογελαστή δανεική καλημέρα, μήπως μου χρειαστεί στην πορεία.

Γι'αυτό σου λέω -μαζί με την ψυχή μου, έπρεπε να πάρεις και τη μνήμη μου. 

mala vida.

          Που λες, βρήκαν πάτημα οι τάσεις φυγής μου. Πόσο έμεινε; Πέντε μήνες και κάτι. Περίπου πεντέμιση. Μετρώ από τώρα με τα δάχτυλα, να φαίνεται λιγότερο. Και δεν το λέω με θήτα, αλλά με σίγμα: Βαλένσσσια. Κι επιμένω ότι έτσι το προφέρουν και οι ντόπιοι -οι Βαλενσιανοί ντε- γιατί το διάβασα στο wikipedia. Ακούω πλέον κατ'αποκλειστικότητα τραγούδια αποχωρισμού -δικαίως πια- ή κανένα του Manu Chao στα διαλείμματα -να ξεσκονίζονται και τα Ισπανικά μου. Φαντασιώνομαι τη γεμάτη μου βαλίτσα, που θα στριμώξω στον πάτο της μεσογειακά χαμόγελα και θα πετάξω την εικόνα του δικού σου -πού να χωρέσει;- και θα φύγω σαν να φεύγω για πάντα. Και δεν θα πάρω μαζί το βοτσαλάκι που μου 'χες δώσει, ούτε τη λευκή κόλλα με τον τρεμουλιαστό γραφικό σου χαρακτήρα, που λέει -μέσα σ'όλα- τ'όνομά μου.

          Και ξέρεις, η φυγή μου θυμίζει τον έρωτα. Σε κεραυνοβολεί κι αφήνει το σημάδι της. Είναι, νομίζω, η χαρά του συγγραφέα, ενίοτε και του δειλού -μα ο φόβος μου νικά την αυτογνωσία και διστάζω ν'αυτοχαρακτηριστώ έτσι.  Μα, παραμένει ωραίο, στα πιο δύσκολα βράδια -που δεν έχω ήλιο να κοιτάξω, να μου γεννήσει ένα άγουρο χαμόγελο- να κλείνω τα μάτια και να βρίσκομαι ήδη στην Ισπανία. Να διαβάζω Πάμπλο Νερούδα σαν να μην υπάρχει αύριο, να χαζεύω τα συνθήματα στους τοίχους, ν'ανακατεύομαι ανάμεσα στους νέους με τα ράστα μαλλιά και την επαναστατική διάθεση, να ερωτεύομαι την πιο έρημη γωνιά της πόλης -εκείνη που δεν πρόσεξε ποτέ κανείς- να νιώθω Αλμοδοβαρική όσο ποτέ. Κάπου εκεί, στο ημερολόγιο με το χοντρό εξώφυλλο, θα κρύβεσαι σε κάποιο στιχάκι που θα ξεχνιέμαι και θα γράφω στα ελληνικά. Θα έρχεσαι βιαστικά -όσο βιαστικά φεύγω. Πού ξέρεις, ίσως την ίδια μέρα πέσει στα χέρια σου εκείνο το ποίημα που αγαπούσες -και τότε θα με σκεφτείς κι εσύ λιγάκι. Φευγαλέα.

σ'αφήνω στον αέρα,για να σε βρω στο φως.



sunshine cures me.



Μου λείπεις λιγάκι. Όχι συνέχεια.Να, εκείνες τις μέρες που, μολονότι περιτριγυρισμένη από κόσμο, νιώθω περισσότερο μόνη απ' ό,τι συνήθως. Στα πιο γεμάτα δωμάτια, μετέωρη και άδεια.Και, κάποιες φορές, όταν αναφέρουν τ'όνομά σου. Ή, όταν σκέφτομαι κάτι, που θεωρώ ότι θα σου φαινόταν αστείο. Τότε,κάνω να σηκώσω το τηλέφωνο να σου το πω,μα αλλάζω γνώμη γρήγορα. "Άστο, άλλη φορά", μονολογώ στα ψέματα. Κι όλοι μου λένε να μη σε ξαναδώ, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρω να σε ξεχάσω. Κι εγώ ψιθυρίζω πως σε ξεχνάω κάθε μέρα, μα δεν λέω σε κανέναν πως φύλαξα το πιο ακριβό σου χαμόγελο στην καρδιά μου -κι εκείνο την κουρδίζει πού και πού κι αυτή συνεχίζει να χτυπάει... Ούτε θα τους πω πως έκλεψα λίγο απ'το χρώμα των ματιών σου -ίσα ίσα για να βάψω τα όνειρά μου,μήπως καταφέρω ξανά να κοιμηθώ. Μόνο,θα χαμογελάσω σαν να μη σε ήξερα και θα μιλήσω σαν να μη σε αγαπούσα. Κι ίσως να με πιστέψουν. Όλοι, εκτός από σένα. Γι'αυτό αποφεύγω τελευταία να σε κοιτάω κατάματα. Κι αν πέσει το βλέμμα μου στο δικό σου, το αφήνω μια μόνο στιγμή,σύντομη όσο μια εκπνοή -αρκετή για να καώ απ'την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι όπως παλιά. Βάζω δυνατά τη μουσική, μήπως πάψω ν'ακούω τις σκέψεις μου. Και σ'το υπόσχομαι ότι, αυτή τη φορά, δεν θα δακρύσω. Ίσως μόνο στο "Χειμωνανθό"του Χαρούλη. Όχι σε όλο -μόνο στο στίχο που αγαπώ.



your hand in mine.

Αν πληκτρολογήσετε το όνομά τους στο youtube, τα πρώτα αποτελέσματα της αναζήτησης θα εμφανίζουν, σχεδόν αποκλειστικά, το ομότιτλο κομμάτι των Explosions in the sky. Συμπληρώνοντας, όμως, στην αναζήτηση  Neighbours ή A Walk ή, το δικό μου αγαπημένο, A Boy and the Birds, θα γνωρίσετε κι εσείς τον κόσμο του Μάνου Μυλωνάκη και του Γιώργου Παπαδόπουλου. Έναν κόσμο όπου τα λόγια περιττεύουν (ακόμη και στα ίδια τους τα κομμάτια, που στην πλειοψηφία τους είναι ορχηστρικά) και μιλά η μουσική. Μια μουσική διαφορετική, ατμοσφαιρική -ιδανική υπόκρουση για να ηρεμείς, να ονειρεύεσαι, να ερωτεύεσαι απ'την αρχή. Ή, απλά, για εκείνες τις ώρες -όταν το μόνο που έχεις ανάγκη είναι ένα χέρι στο δικό σου. Αυτοί είναι, στα αυτιά και την καρδιά μου, οι Your Hand In Mine.

Επιμέλεια: Δανάη Δεληπέτρου

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας και δημιουργήθηκαν οι Your Hand in Mine;

Γνωριστήκαμε πριν περίπου 12 χρόνια, μέσω κοινών φίλων, όπου ήταν και η πρώτη μας μουσική συνάντηση, παίζοντας διασκευές, όπως κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του. Στη συνέχεια κάναμε την πρώτη μας απόπειρα να γράψουμε δική μας μουσική, ως μέλη των shortcat, έχοντας post-rock κατεύθυνση και τελικά φτάνουμε 5 χρόνια πριν, να δημιουργήσουμε το ντουέτο των Your Hand In Mine και να προσεγγίσουμε τη μουσική πολύ διαφορετικά, καθώς ο post-rock ήχος και ο θόρυβος άρχισαν να μας κουράζουν.

Ποια μουσικά όργανα χρησιμοποιείτε στα κομμάτια σας;

Στη μουσική μας χρησιμοποιούμε (προς το παρόν) ακορντεόν, μαντολίνο, wurlitzer piano, toy-piano, μεταλλόφωνα, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, μελόντικα, διαφορα synths, προσφάτως τρομπέτα και stroh-violin, persephone, γιουκαλίλι και διάφορα κρουστά αυτοσχέδια και μη.

Στον καινούργιο σας δίσκο, “The Garden Novels”, κάθε κομμάτι είναι μια μικρή ιστορία. Τι “γεννήθηκε” πρώτο: η μουσική ή τα διηγήματα;

Σε αυτόν τον δίσκο, δουλέψαμε αντίστροφα από ότι στο "Every Night dreams". Θέλαμε η ίδια η μουσική να αποτελέσει τον κεντρικό πυρήνα, δηλαδή να μην έχει τον συνοδευτικό χαρακτήρα που είχε, ή θα θέλαμε να έχει, στον προηγούμενο δίσκο. Οπότε ήταν τα κομμάτια που "γεννήθηκαν" πρώτα και ύστερα γύρω τους χτίστηκε ο φανταστικός κόσμος του κήπου, μέσα από αυτά τα διηγήματα που τον συνόδευαν.

Το “Nightly Drums” έχει και στίχο, όπως και φωνητικά. Θεωρήσατε ότι ταιριάζει στο συγκεκριμένο κομμάτι ή είναι κάτι που σκοπεύετε να εντάξετε στο ύφος σας και κάνατε, έτσι, την αρχή;

Γενικά, τα φωνητικά είναι κάτι που σπάνια χρησιμοποιούμε στη μουσική μας, πέραν του ότι οι φωνές μας δεν είναι και οι πλέον κατάλληλες, θα λέγαμε ότι μάλλον έχουμε μια εμμονή με την ορχηστρική μουσική. Βέβαια, ποτέ δεν αποκλείσαμε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσουμε τη φωνή σαν ένα ακόμα μουσικό όργανο. Το συγκεκριμένο κομμάτι από τη γέννηση του, μας έμοιαζε περισσότερο με "τραγούδι", παρά με ορχηστρικό κομμάτι, έτσι το ακολουθήσαμε, παρ'όλους του ενδοιασμούς που είχαμε για το φωνητικό αποτέλεσμα!

Shortly after the colourful dusk, he finally got home; left the shovel near the doorstep, dressed up quickly, did his tie in the usual clumsy manner, trying to hide his exhaustion beneath the laugh line. Rest could wait; A demanding day though…

He was late. Chattering, dancing, glasses clinking could already be heard from afar; getting closer, some singing was meandering amongst the tree leaves.

Οι στίχοι που γράψατε, αλλά και οι ιστορίες του Garden Novels είναι στα Αγγλικά. Θα γράφατε στο μέλλον και στα Ελληνικά;

Η απάντηση που σου δίνουμε αυτή τη στιγμή είναι όχι. Αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας επιφυλάσει το μέλλον. Η επιλογή των Αγγλικών ως γλώσσας έκφρασης ήταν αυθόρμητη. Σαν ακροατές έχουμε συνηθίσει περισσότερο τον αγγλικό στίχο (όταν υπάρχει) από τον ελληνικό και επίσης μέσω της αγγλικής γλώσσας, πιστεύουμε ότι μπορείς να απευθυνθείς σε περισσότερους ανθρώπους, πέρα από τα σύνορα της χώρας.

Μιλήστε μας για την ιστορία του Tin Can Parade. Σχετίζεται με την αποξένωση;

Όταν γράφαμε τα αποσπάσματα, δεν θέλαμε να θίξουμε κανένα θέμα ή να δημιουργήσουμε κάποιον προβληματισμό, εξάλλου να κάνεις κάτι τέτοιο μέσα σε λίγες σειρές απαιτεί λογοτεχνικό ταλέντο που δεν διαθέτουμε...

Θέλαμε να δώσουμε, ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε να δώσουμε, την αίσθηση της προσωπικής ιστορίας, χωρίς να εμβαθύνουμε σε κάποιον χαρακτήρα, μένοντας απλά στην ατμόσφαιρα, τον χώρο και τον χρόνο. Το tin can parade, είναι απλά το στιγμιότυπο της ζωής ενός ρακοσυλλέκτη.

This was an unusual weather. The wind kept sweeping and whirling everything. “But how can someone look glum in a place like this?”, someone would wonder by looking all these people, in total confusion.

An old man who was pulling his squeaky hand cart across the stone bridge suddenly stopped in astonishment! As the wind got stronger and the strings of his cart got loose, he could do nothing but watch the dozens of empty tin cans he had painfully collected roll across and off the bridge…It was a silent stream, but very soon it was all gone. Surprisingly enough, every single passenger would ignore the poor scavenger, sometimes even laughing and swearing at him about the mess “he” had made…

Και το Boy and the Birds; Πραγματεύεται την ελευθερία στη γενικευμένη της έννοια, η οποία συγκεκριμενοποιείται στο πρόσωπο του αγοριού;

Το "a boy and the birds" έχει να κανει με το πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να αντιμετωπίσεις το βιοπορισμό, θέτοντας τους δικούς σου όρους, για να διαφυλάξεις τις αξίες σου και να διατηρείς μία μίνιμουμ αξιοπρέπεια. Στην περίπτωσή μας το "boy", θα αναγκαστεί να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής κλουβιών, μόνο υπό τον όρο ότι αυτά δεν θα περιέχουν καθόλου "birds" μέσα τους!

He was now old enough to help around in his grandfather’s workshop. What a weird sight, all those empty birdcages hanging from the ceiling. He remembered the first time he sneaked in there and set them all free! It was obvious he was predestined to continue his grandfather’s trade, heavy labour wouldn’t fit him anyway…

When he finished his first cage, he looked at him and said: “All right…but no birds!”

Πώς βιώνετε τις εξελίξεις στη χώρα μας;

Είναι μια κατάσταση πολύ λυπηρή, θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ άτυχους να ζούμε τα δημιουργικά μας χρόνια σε μια καταρρέουσα κοινωνία, αλλά παρόλα αυτά έχουμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας, σχεδόν με αφέλεια, να μην το βάλουμε κάτω. Ώρες ώρες αγωνιούμε να έρθει επιτέλους το αναπόφευκτο τέλος αυτής της ιστορίας, να δούμε πού και τι θα κάνουμε από δω και πέρα...

Η μουσική επηρεάζεται από τα σημεία των καιρών ή λειτουργεί ως απόδραση από αυτά;

Για την ώρα είναι η μοναδική μας απόδραση. Προφανώς και επηρεάζεται από τα σημεία των καιρών, αλλά όχι σε επίπεδο θεματολογίας ή ύφους, αλλά ως προς το διαθέσιμο χρόνο που μας αφήνουν οι δουλειές μας. Βέβαια, το να τροφοδοτείς την έμπνευση μέσα από τη φαντασία σου -και όχι από την πραγματικότητα- είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, ακριβώς γιατί η έμπνευση προέρχεται από την όρεξη και την πνευματική διαύγεια που η πραγματικότητα σου αφήνει...

Το ότι οι κύριες επαγγελματικές ενασχολήσεις και των δυο σας είναι άλλες από τη μουσική, είναι κάτι που απλώς έτυχε ή είναι σύμφωνο με τη ρήση “μην κάνεις το χόμπυ σου επάγγελμα” και τη διαφορετική αντιμετώπιση που, αναγκαστικά, θα είχατε ως προς αυτήν;

Η επιλογή μας είναι συνειδητή και η ερώτησή σου πολύ επίκαιρη. Αφενός έχουμε σιγουρευτεί ότι ο βιοπορισμός μέσω της τέχνης στην Ελλάδα του 2012 είναι ανέφικτος και αφετέρου μας αρέσει να κρατάμε ένα επίπεδο "επαγγελματικό", απαλλαγμένο όμως από τις υποχρεώσεις και τους συμβιβασμούς που ένα full time συγκρότημα αναγκάζεται να κάνει.

Τι ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;

Στο άμεσο πρόγραμμά μας, το ερχόμενο Σάββατο στις 10/03 παρουσιάζουμε το "The Garden Novels" στο Block33 στη Θεσσαλονίκη, και στο απώτερο, αναμένουμε μια καινούρια αναμέτρηση με τα όργανά μας στο studio!