after a while he smiled.

Ήρθε κιόλας. Η τελευταία μέρα του χρόνου. Τώρα, τι; Να πάρω αποφάσεις για το 2012; Δεν θυμάμαι αν το 2011 το υποδέχτηκα με προσδοκίες, οπότε δεν ξέρω κι αν αυτές επιβεβαιώθηκαν. Όπως και να 'χει, περιμένω πολλά από τον εαυτό μου, ανεξαρτήτως της ημερομηνίας -πιο πολύ επειδή σε ένα δεκαήμερο κλείνω τα 21. Ένα καλό του να έχεις γενέθλια αρχές της χρονιάς είναι αυτό: συνδυάζεις αποφάσεις, στόχους, προσδοκίες και καλύπτεσαι από δύο πλευρές -τη νέα χρονιά και τον ολοκαίνουργιο αριθμό στα χρόνια σου.

Να κάνω απολογισμό του 2011; Περιττό, ίσως. Ό,τι έγινε, έγινε. Οι συνέπειες των πράξεών μας φαίνονται στη μετέπειτα πορεία μας, δεν σταματούν εκεί όπου τελειώνει το ημερολόγιο της χρονιάς. Πρέπει να πάρω ένα ημερολόγιο, παρεμπιπτόντως. Το περσινό μου είχε ερωτικές επιστολές -Μαγιακόφσκι, Λόρδος Μπάυρον, Μπετόβεν, Καρυωτάκης...Κι άλλοι, πολλοί άλλοι -δύσκολο να βρω καλύτερο φέτος. Ίσως πάρω ένα που είδα τις προάλλες, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Όσκαρ Ουάιλντ. Αλλά, τέλος πάντων, επειδή ξέφυγα: 2012.

-Τι θέλω για το 2012- Περισσότερη μουσική, περισσότερη ποίηση, πιο πολλά ταξίδια και, ξέρω, είναι προβλέψιμες πλην απολύτως αληθινές αυτές μου οι επιθυμίες.

Θέλω να δω ισπανικές ταινίες -πολλές. Να ενθουσιάζομαι όταν καταλαβαίνω μια λέξη και να θέλω να πετάξω όταν καταλαβαίνω περισσότερες. Θέλω να δω για πρώτη φορά την Ισπανία -να την ερωτευτώ όσο ερωτεύομαι τις φωτογραφίες της. Θέλω να δω ξανά την Ύδρα -έτσι κι αλλιώς, εκείνη πάντα την ερωτεύομαι σαν να τη βλέπω για πρώτη φορά.

Θέλω να διαβάσω και να γράψω ποίηση. Να γυρίζω τις σελίδες νέων ποιητών και να τους αφήνω να με ταξιδεύουν όσο εκείνοι που ήδη ξέρω κι αγαπώ. Και να μουρμουρίζω στιχάκια απ'έξω, όπως τώρα -νέα στιχάκια, γιατί και οι στιγμές θα είναι καινούργιες.

Θέλω η μουσική να μην τελειώνει ποτέ. Ποτέ. Να ανακαλύπτω κάθε μέρα το νέο αγαπημένο μου τραγούδι και καλλιτέχνες που αγνοούσα μέχρι εκείνη την ώρα την ίδια τους την ύπαρξη. Η μουσική είναι ζωή και η ζωή μουσική, δεν το ξεχνώ ποτέ.

Θέλω να έχω εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Όσο κι αν απογοητεύομαι, όσο κι αν αυτή κλονίζεται, θέλω να την έχω. Με παράπλευρες απώλειες, με δυσκολίες, σκαμπανεβάσματα, νεύρα. Άλλωστε, όταν πιστεύεις στον άνθρωπο, κάθε μέρα είναι και μία ευκαιρία να έρθουν στη ζωή σου κι άλλοι άνθρωποι να επιβραβεύσουν αυτήν την πίστη. Το ξέρω -το ζω.

Θέλω να εκφράζω τα συναισθήματά μου -με λόγια και με πράξεις, πάντως να μην τα κλείνω μέσα μου. Μου είπαν κάποτε πως τα συναισθήματα δεν είναι για να τα κρύβουμε. Συμφωνώ. Μου είπαν, επίσης, "στην αγάπη να τρως τα μούτρα σου". Προφανώς συμφωνώ. Η ζωή δεν είναι πρόβα, και τα συναισθήματά μας είναι ένα κομμάτι της αλήθειας μας, ένα κομμάτι δικό μας. Ο ήρωας του "Into the Wild" διαπίστωσε στο τέλος πως η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν τη μοιράζεσαι. Ελπίζω οι υπόλοιποι να το καταλάβουμε πριν το τέλος.

Δεν ξέρω τι άλλο να πρωτογράψω. Θέλω πολλά για το 2012. Συνοψίζονται ίσως σε μία μόνο σειρούλα.

Το 2012 θέλω αγάπη.

η στιγμή

Δεν ξέρω πολλά

-μόνο απ'τα λίγα σου τα πιο ασήμαντα.

Ν' αγαπώ δυνατά ένα χρώμα

γιατί μου θυμίζει καλοκαίρι

και κάποιες φορές τον ουρανό

-όταν το χρώμα του μοιάζει με των ματιών σου.

Ξέρω κάποια στιχάκια απ' έξω.

Ζωντανεύω πού και πού

όσα με κάνουν να χαμογελώ

κι όσα δακρύζουν

-και τα λέω μόνο από μέσα μου

και μόνο μ'εκκωφαντική φωνή.

Ξέρω να μετράω

-τις μέρες μόνο αντίστροφα,

τα χαμόγελά σου δυο-δυο.

Μαζεύω στιγμές ν'απαριθμώ,

χάνω το μέτρημα στα λάθη,

ξεχνώ πόσες φορές έχεις πει τ'όνομά μου.

Ξέρω πού να κρύψω το θησαυρό του ουράνιου τόξου

-να μην τον βρίσκει κανείς-

και με πόσα χαμόγελα θα σου δείξω το δρόμο.

Ξέρω πώς φυσάς τον καπνό,

πότε φοβάσαι πιο πολύ

-ποιο μυστικό αγάπησες.

Ξέρω να μεταφράζω τη σιωπή σου

και να τραγουδώ δυο ρίμες που αγαπούσες.

Να ονειρεύομαι με ολάνοιχτα μάτια

-τα κλείνω μόνο για να σε δω-

να σκέφτομαι με την καρδιά

να χάνομαι σε μια στιγμή

για μια στιγμή

από μια στιγμή.

oh, oh-oh -I got a love that keeps me waiting.

Έχω να γράψω σχεδόν ένα μήνα -πώς περνάει ο καιρός.

Η γραφή λυτρώνει, μα εγώ ήθελα μόνο να σωθώ και ζητούσα μόνο το χέρι σου. Δεν τη θες τη λύτρωση όταν βλέπεις σ'αυτήν τα λάθη και τα πάθη σου -τους αναστεναγμούς να παίρνουν σχήμα και χρώμα πάνω στη σελίδα. Δεν το θες. Δεν το θέλω.

Θέλω μόνο να μουρμουρίσω ένα στίχο των Black Keys κι εσύ να είσαι κάπου απέναντι, να κρυώνεις και να καπνίζεις και να σκέφτεσαι και να χαμογελάς. Να μου χαμογελάς. Τα μάτια σου να λάμπουν όταν με κοιτάζουν. Όπως λάμπουν μόνο όταν με κοιτάζουν. Το χαμόγελό μου να σπάει, μόνο επειδή τρέμουν οι κλειδώσεις κι η καρδιά μου. Εκείνο το χαμόγελο που γεννιέται μόνο όταν είσαι κάπου κοντά και πεθαίνει κάθε φορά που φεύγεις.

Κι ύστερα μετράω τις μέρες και κάπου-κάπου χάνω το μέτρημα, μα δεν πειράζει -αρκεί να σε ξαναδώ. Χαμογελάω μελαγχολικά και κι ατενίζω το τίποτε της έλλειψής σου και κάποτε κοιμάμαι μήπως σε δω στον ύπνο μου. Και, ξέρεις, συνήθως σε βλέπω. Βάζω ν'ακούσω Black Keys, ξανά, πάλι για σένα, πάντα για σένα. Η σκέψη μου εμμένει σ'ένα στίχο και η ψυχή μου στέκεται σε μια ματιά. Σε μια ματιά σου. Καληνύχτα.



something we don't talk about.

Μπήκε Νοέμβρης κιόλας; Μια το παράθυρό μου έχει ηλιαχτίδες, μια θολώνει το τζάμι απ'την παγωνιά. Και δεν ξέρω τι να φορέσω. Το ίδιο γίνεται και στην καρδιά μου. Και δεν ξέρω τι να νιώσω. Μετρώ αντίστροφα τις μέρες, όπως οι κατάδικοι, μέχρι να σταματήσω να δίνω μαθήματα. Όπως οι κατάδικοι ή όπως, τέλος πάντων, οι φαντάροι.

Μεθαύριο τέλος. Προς το παρόν διαβάζω. Τι διαβάζω, δηλαδή, δεν διαβάζω. Κάνω ότι διαβάζω. Ο μόνος λόγος που δεν βάζω να δω τις ταινίες του Αλμοδόβαρ, τη μια μετά την άλλη, είναι ότι το να κάθομαι με το βιβλίο του Ενοχικού ανοιχτό μπροστά μου, μοιάζει πιο παραγωγικό ως εικόνα -και μόνο.

Μην εμπιστεύεσαι πάντα τα μάτια σου -προσπάθησε ν'ακούς την ψυχή. Κι η ψυχή μου ηρεμεί μόνο με το όνειρο της Βαλένσια και την πραγματικότητα της Ύδρας. Με τον μοναδικό έρωτα που δεν θα σε πονέσει -αυτόν για το χώμα ή την ιδέα ενός τόπου. Ακούω Blue October και πέφτω και χτυπιέμαι στα πατώματα. Νοητικά.

Στ'αλήθεια, έχω ακόμη το βιβλίο ανοιχτό μπροστά μου, όσο το μυαλό μου τρέχει χιλιόμετρα μακριά. Να φύγει, να πάει να βρει την καρδιά μου κι εκείνο. Μη μιλήσεις πολύ. Κι αν φοβάσαι, μη με κοιτάξεις κατάματα. Πες μου μόνο πού είσαι -να προσέξω μη χαθεί στη διαδρομή.

i hope it's you.

Ποτέ δεν με ξετρέλαιναν οι Κυριακές. Ήταν το τέλος του Σαββατοκύριακου -και μ'ενοχλεί όταν τα ωραία τελειώνουν.
Σήμερα θέλω να βυθιστώ στις σελίδες του λογοτεχνικού μου και να μη με αποσπά κανένας και τίποτα. Αντ' αυτού, πρέπει ν'αφοσιωθώ στην Πολιτική Δικονομία -το πρώτο και μοναδικό μου -μέχρι στιγμής- 3άρι σε μάθημα. Στρώσου τώρα.
Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι για λίγο στην Ύδρα -τ'ανοίγω ξανά σύντομα για να μη με παρασύρει το όνειρο που κάνω ξύπνια -γιατί, μετά, πού διάθεση για διάβασμα!
Ακούω Incubus. Αδιάκοπα. Το 11am. Καλό είναι -η νέα μου εμμονή τις τελευταίες τρεις μέρες.
Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο τον ουρανό -στα κλεφτά, για να μην προλάβει να μου θυμίσει το χρώμα των ματιών του.
Χαμογελάω -γιατί λένε ότι όταν το κάνεις, τα χείλη σου καταφέρνουν κάποιες φορές και ξεγελούν και την ψυχή σου. Ίσως, αν επιμείνω. Καλημέρα.

για σένα λέω. ξανά.

Τα καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος και ξυπνάει μέσα μου την Κρήτη. Τον αγαπώ το Χαρούλη. Για τη φωνή του, για το χρώμα της, για το ήθος του, για το πόσο έντονα βιώνει τη στιγμή, όταν τραγουδά. Πόσο θα σ'άρεσε! Ξέρεις, είπε κι ένα τραγούδι για το Λασίθι. Πόσο θα το χαιρόσουν αυτό το τραγούδι. Εκείνη την ώρα, κοίταξα ψηλά. Νομίζω, ήσουν κάπου εκεί...

Όλοι μου λεν ν'απαρνηστώ

Του Λασιθιού τη στράτα

Μα εγώ τση λέω τση καρδιάς

"βάστα, καρδιά μου, βάστα".

and I go la la la la la.

Χθες πήγα σινεμά και είδα το "Μία ημέρα". Δεύτερη φορά. Γιατί, στα είκοσι δικαιολογείσαι ακόμα όταν μια ταινία σου αλλάζει την οπτική για τον κόσμο. Χθες, επίσης, ο ξάδερφός μου έγινε επτά. Και προχθές πέρασε το πρώτο εξάμηνο από την ημέρα που μου άλλαξε η ζωή.

Οι μέρες, οι μήνες, οι αριθμοί.

Ένα συγκρότημα που αγαπώ, τραγουδά ότι "αν οι μέρες μας είναι αριθμημένες, γιατί συνεχίζω να μετρώ;". Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ, Brandon. Ένα άλλο συγκρότημα, πολύ πιο κοντά μου, από γεωγραφικής απόψεως, λέει ότι "και αν είναι να χαθώ, ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο". Θα συμφωνήσω και μ'εκείνους. Δεν ξέρω, ίσως φταίει ο μικρός πρίγκιπας που κρέμεται στο βραχιόλι κάτω απ'τον καρπό μου και κάνει το σφυγμό μου να πιστεύει στη μαγεία και τους χτύπους της καρδιάς να γεννιούνται μέσα απ'την αγάπη. Δεν ξέρω, το ψάχνω ακόμη. Ταξιδεύω ακόμη από στίχο σε στίχο, φυλλομετρώντας στιγμές. Κι αν φύγεις, πάρε με μαζί σου. Ή, έστω, κράτα μου το χέρι για λίγο -όσο κρατάει ένα σου βλέμμα...

Θέλω να κλείσω τα μάτια κι όταν τα ανοίξω, να είμαι στο αγαπημένο μου σημείο της Ύδρας και να βλέπω τον ουρανό να νυχτώνει. Θέλω να χορεύω όλη μέρα, να ακούω Leόn και Θανάση, να γεύομαι την άνοιξη και να γράφω στιχάκια για γαλάζιες αποχρώσεις. Θέλω να μου ψιθυρίζεις στιχάκια απ' τα πιο αγαπημένα σου ποιήματα κι ύστερα να γίνω κι εγώ στιχάκι και να ξεφύγω απ'το βλέμμα σου, όταν αυτό γυρίσει φευγαλέα αλλού. Θέλω να φύγω μακριά, όπως τότε, όπως παλιά -και θα με βρεις στο μόνο μέρος που δεν θα ψάξεις.

nothing is impossible, you just have to want it more.

Είναι 07:07. Λένε ότι, όταν ο αριθμός στην ώρα και στα λεπτά είναι ο ίδιος, κάποιος σε σκέφτεται. Έχω ξεπεράσει την εποχή που τα πίστευα κι έχω ήδη αρχίσει να την αναπολώ.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου ένα χρόνο πριν, τέτοια μέρα. Δεν τον ήξερα ακόμη -δεν είχαμε δώσει τα χέρια, δεν είχαμε πει τα ονόματά μας συνοδευόμενα από ένα τυπικό "χαίρω πολύ", δεν είχα ερωτευτεί το βλέμμα του, δεν είχα ονειρευτεί το χαμόγελό του. Να 'μαστε τώρα, 11 μήνες και κάτι ύστερα από την πρώτη μας γνωριμία και έξι μήνες παρά δέκα ημέρες από την ημέρα που τον ερωτεύτηκα. Ναι, τα θυμάμαι όλα -την πρώτη συνομιλία, το πρώτο χαμόγελο, την ημέρα που μου ζήτησε το τηλέφωνό μου, το πρώτο δειλό άγγιγμα στη μέση. Κι είναι κάτι ξημερώματα σαν το σημερινό που, άυπνη, θέλω να πέσω να κοιμηθώ και να 'χω να ονειρευτώ κάτι παραπάνω απ'τη ματαιότητα. Κάτι παραπάνω απ'τη μετριότητα. Θέλω να τον κοιτάξω στα μάτια και να πω όλη την αλήθεια -έτσι για αλλαγή. Έτσι, πριν με ζαλίσει το χρώμα τους και δειλιάσω. Ίσως αύριο ή την άλλη εβδομάδα. Τον άλλο μήνα ή σε κάνα τρίμηνο. Όμως, όχι -δεν αντέχω του χρόνου τέτοια μέρα να σκέφτομαι το σήμερα και να αναρωτιέμαι "τι θα γινόταν αν". Κι ίσως αυτό να με τρομάζει περισσότερο κι απ'το να είμαστε δυο ξένοι, που ζουν σαν να μη συναντήθηκαν ποτέ. Ναι, νομίζω με τρομάζει λίγο περισσότερο κι απ'αυτό. Γι'αυτό προχωράω. "Υπομονή κι επιμονή" λέει και ξαναλέει η Ισαβέλα -θα την ακούσω. Καλημέρα.

στη γη κληρώθηκα να μπω, μα εγώ στο Σείριο κατοικώ.

Το ακούω συνέχεια. Ίσως κάτι παραπάνω από συνέχεια. Με κάνει να χαμογελάω, να σκέφτομαι, να θυμάμαι, να ελπίζω. Δίνει λίγο χρώμα στο ασπρόμαυρο χαμόγελο που βγαίνει με το ζόρι. Το κάνει λίγο πιο αυθόρμητο και λίγο πιο φωτεινό. Θυμίζει πως θα 'ρθουν και καλύτερες μέρες. Γιατί, πράγματι, θα έρθουν. Μέχρι τότε, "χαμογέλα όλο τρέλα, σαν να ήταν καλοκαίρι". Εγώ, αυτό κάνω.

and I said "well, that's the one thing we've got".

Κάθε χρόνο τα ίδια -έρχεται η μέρα της αναχώρησης και θέλουμε να κάτσουμε κι άλλο. Κι αναρωτιόμαστε "μα πώς θα περάσει ένας χρόνος;" και προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε λίγο τους μήνες να φύγουν πιο γρήγορα και θυμόμαστε και γελάμε και ξεχνιόμαστε και πάντα κοιταζόμαστε συνομωτικά και χαμογελάμε όταν μας ρωτούν πώς περάσαμε στην Ύδρα.

Έχω την αίσθηση πως όσο περιγραφικός κι αν είναι κανείς, δεν μπορεί να μεταφέρει το κλίμα των εκθέσεων τέχνης και του μουσείου. Όσο κι αν μιλήσει για τη θάλασσα, δεν μπορεί να πάρει μαζί του το κύμα. Όσο αληθινό κι αν είναι το χαμόγελο στη φωτογραφία, δεν σ'αφήνει να καταλάβεις ούτε τα μισά από τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής.

Οι γαλάζιες και οι καφέ πόρτες στα στενάκια. Ένα στιχάκι κι ένας συμβολισμός για το φετινό Αύγουστο. Τα διακόσια εβδομήντα τρία σκαλοπάτια. Η ιεροτελεστία της προετοιμασίας για τη βραδινή έξοδο. Το ότι μιλούσαμε μέσα από τραγούδια. Η συνεννόηση με μια ματιά. Το δυνατό, αυθεντικό γέλιο -εκείνο που βγαίνει από την ψυχή και μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Αυτά θα μου μείνουν από τις διακοπές μας. Αυτά και άλλα τόσα -όμως, για τα υπόλοιπα, θα έπρεπε να ήσασταν εκεί.

deep blue something.

Όλοι κάνουν διακοπές.

Η Σχολή, οι φίλες μου, τα μαλλιά μου -που αρκετά ταλαιπωρήθηκαν το χειμώνα με βούρτσες και ζεστά ψαλίδια, οπότε τώρα έχουν το ελεύθερο να είναι όσο φουσκωτά και όσο ανακατωμένα επιθυμούν- ακόμη και το blog μου.

Μαζεύω έμπνευση, πολύχρωμες φράσεις για τις επόμενες αναρτήσεις, ξεκούραστες εικόνες και παραλληλισμούς.

Ως τότε, λέω να κάνω κι εγώ διακοπές. Σε λιγότερο από δύο εικοσιτετράωρα, θα μας υποδεχθεί η Αυγουστιάτικη Ύδρα. Με τα ίδια χρώματα, αρώματα και χαμόγελα που είχε ένα χρόνο πριν -μα με στιγμές νέες κι αχρησιμοποίητες, έτοιμες να φύγουν μαζί μας, στο χώρο που κρατάμε στις βαλίτσες μας για τις καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Κι εμείς, κρεμάμε στα προβλήματα την ταμπελίτσα "κλειστό λόγω διακοπών", φοράμε την πιο ενθουσιώδη διάθεσή μας και σαλπάρουμε...

Επιστρέφουμε σύντομα!

can't find me in your grey blue eyes.

για σένα λέω.

Για τη Δήμητρα και την αισθητή απουσία της από τη χθεσινοβραδινή συναυλία.



Για την Ύδρα, όπου βρέθηκε προχθές ο Γιάννης Χαρούλης και, όταν μας το ανέφερε, έκανε το χαμόγελό μου λίγο πιο πλατύ και τον πόνο μου λίγο πιο διάφανο.


Για τη Νεφέλη, που είπε ότι το τραγούδι αυτό θα μου θύμιζε όμορφες στιγμές -είχε δίκιο.

Για τη φιλία, που ανακατώνεται με το γέλιο και το δάκρυ, με τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές.

Για τις μεγάλες αποφάσεις, τα καινούργια ξεκινήματα και την αρετή της υπομονής.

Για το γαλάζιο, που χρωματίζει το γκρίζο. Για την εικόνα που είναι διαρκώς στο μυαλό μου.


"Για όσους δεν είναι εδώ, για όσους έφυγαν, για όσους θα είναι πάντα κοντά μας"....

it's what I call art.

Ο Νικόλας Μαρμαράς μιλά στο Φοιτητικό Παλμό για την παράσταση "Η Πεντάμορφη και ...ο Κύκνος".*

http://foititikospalmostexni.blogspot.com/2011/06/blog-post_20.html

* 5 Ιουλίου 2011, 9.30 μμ, θέατρο Επί Κολωνώ

since the day you left me I have filled my head with sorrow -I can't even hear my song.

Θέλω να βρεθώ στην Ύδρα. Ξαφνικά, απρόσμενα, μαγικά -ανοιγοκλείνοντας, ίσως, τα μάτια.

Να κοιτάξω τον πιο γαλάζιο ουρανό και να με τυφλώσει, σχεδόν όσο το χρώμα των ματιών του -και, ξέρεις, μοιάζουν αυτά τα δυο χρώματα πολύ.

Θέλω να πάω στη θάλασσα ή να κάνω μια ατέλειωτη βόλτα κάτω απ'τη λιακάδα του Ιούνη -και κάθε μέρα να είναι Παρασκευή, όπως στο τραγούδι των Cure.

Και δεν θα με νοιάζει τι ώρα είναι, τι μέρα, τι έτος -πόσων χρονών είμαι, πόσα λάθη έχω κάνει ή πόσοι φόβοι με νίκησαν. Θα γράφω ατέλειωτες σελίδες σε πολύχρωμα τετράδια και θ' αναπνέω απ' τα χαμόγελά του.

Θα πιστεύω τον James Matthew Barrie πως "τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, μόνο αν ευχόμαστε αρκετά δυνατά -μπορείς να έχεις οτιδήποτε στη ζωή, αρκεί να θυσιάσεις όλα τ'άλλα για χάρη του". Εδώ επινόησε τη Χώρα του Ποτέ -λες, δεν μπορεί, ένα δίκιο θα το έχει...

sunny sunday smile.

"It always seems impossible until it's done."

-Nelson Mandela



serendipity.

Θέλω λίγο ήλιο παραπάνω.
Μια σταλιά λιγότερο άγχος.
Ένα χαμόγελό του.
Θέλω να κλείσω τα μάτια και, όταν τα ανοίξω, να βρίσκομαι στην Ύδρα.
Θέλω χρώματα και καλοκαιρινά χαμόγελα.
Μια μέρα γεμάτη με τραγούδια που αγάπησα.
Ένα βλέμμα που θα διαγράψει κάθε άλλη ευχή στη λίστα μου
και θα μου θυμίσει
πως ήταν εξαρχής
το μόνο που ήθελα.

some days must be dark and dreary (?)

Το λέει, κάποιες φορές, ένα βλέμμα.

Το λένε τα σύννεφα του ουρανού κι εκείνα της ψυχής.

Το λένε κάποια χαμόγελα, που είναι πιο βεβιασμένα από τα υπόλοιπα.

Το λέει κι ο Longfellow σ'ένα ποίημα...

"Κάποιες μέρες πρέπει να είναι σκοτεινές και θλιβερές".

Το βλέπω κι εγώ -όταν σβήνει το χαμόγελο από το πρόσωπο κι απ'την καρδιά μου.

Σήμερα δεν είναι μια από εκείνες τις μέρες -είναι μια απ' τις άλλες: τις πιο φωτεινές, που η φύση βάζει τα καλύτερά της χρώματα κι εσύ την καλύτερή σου διάθεση.

Με ή χωρίς λόγο. Με συνταρακτικά γεγονότα ή μικροσκοπικές αφορμές.

Με δύσκολες στιγμές, που δεν σε αγγίζουν, γιατί έχεις εκείνες τις -θεραπευτικές για τ'άσχημα- πεταλούδες μέσα σου. Σ'όλα τα χρώματα και με δυνατά φτερά.

Κι είναι κρίμα να τις θυμόμαστε μόνο όταν φεύγουν ή όταν ξαποσταίνουν λιγάκι.

Είναι επώδυνο να γράφουμε μόνο για το σκοτάδι.

Κοιτάω απ'το παράθυρο. Το πρώτο φως του Ιουνίου.

Χαμογελώ και προσπαθώ να καταχωνιάσω στη μνήμη μου αυτήν την εικόνα κι αυτό το συναίσθημα -όταν ξυπνήσει ο δύσπιστος εαυτός μου, ίσως μου χρειαστούν.
Καλό μήνα.

.-

se penso mais que um momento*

*Fernando Pessoa

το τραγούδι

Το 'γραφαν σε πολύχρωμα χαρτιά

Το χάραζαν στο ξύλο και στη μνήμη

Το μουρμούριζαν στο δρόμο

-το ξέχναγαν.

Ξυπνούσε κάθε αυγή

κι είχε άλλο πρόσωπο

νότες με δακρυσμένα χαμόγελα

και στίχους-καθρέφτες.

Άλλοι το 'θελαν πιο σιωπηλό

-ίσως λίγο πιο γυάλινο.

Να μην παίζει τόσο δυνατά,

 γιατί η αλήθεια είναι εκκωφαντική.

Ξέρω-

η ιστορία του κάτι σου θυμίζει

-κι όμως είναι νεογέννητη.

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.

Μια στιγμή.

"Τα χρώματα τ' ουράνιου τόξου,

το νησί που νιώθει μόνο,

το σύννεφο που θέλει να ταξιδέψει"

-ίσως μιλά για σένα και για μένα.

Κλείσε τα μάτια

να τ'ονειρευτείς.

Κι εκείνο θα πεθαίνει κάθε βράδυ

για να ξαναγεννηθεί.



p.s.

"κάθε φορά που αγαπώ κάτι

είναι γιατί μου θυμίζει

με τον έναν ή τον άλλο τρόπο

εσένα"  *

*Λόρδος Μπάιρον στην Αυγούστα Λι, 17 Μαϊου 1819.

back to basi(c)s

Έχουν περάσει περίπου 8 μήνες από τότε που την είδα πρώτη φορά. Κεραυνοβόλος έρωτας, που σύντομα έγινε αγάπη. Μόνο γη μπορείς ν'αγαπήσεις τόσο γρήγορα.

Είναι που ακτινοβολεί αλήθεια, απ' τον ήλιο και το χώμα της. Είναι που σε δένει απ' την πρώτη στιγμή και ξέρεις πως θα είναι για πάντα. Είναι η ατμόσφαιρά της, οι άνθρωποι που βρίσκεις εκεί κι οι δικοί σου, με τους οποίους την ανακαλύπτεις. Ο ουρανός της, τα νερά της, τα βότσαλα που μαζεύω δέκα-δέκα και τα μοιράζω από δω κι από κει, επιμένοντας πως φέρνουν τύχη, επειδή μαζεύτηκαν με αγάπη.

Φεύγοντας, είχα κοιτάξει το μεσημεριάτικο τοπίο του Αυγούστου κι είχα υποσχεθεί πως δεν θ'αργούσα να την ξαναδώ.

Τώρα -λίγες ώρες πριν βρεθώ πάλι εκεί- νιώθω πως δεν πρόκειται για επίσκεψη, αλλά για επιστροφή. Ίσως φταίει το επίμονο συναίσθημα ότι δεν ανήκω τόσο εδώ, όσο εκεί -στην Ύδρα. 

γνωριζόμαστε με μια ματιά στα μάτια

Γι' άλλη μια φορά, αφήνω να μιλήσουν τα τραγούδια αντί για μένα.
Ίσως γιατί "η μουσική είναι ο ήχος που θα είχαν τα συναισθήματα" -όπως λένε... 
Ίσως  επειδή, λίγες σειρές γεμάτες νόημα στο στίχο, αξίζουν όσο τόμοι περιγραφών. 
Ίσως γιατί αξίζει να "γνωριστείτε" με τον Τεχνουργό και με όσα έχει να πει.
Καλή ακρόαση..!

κανείς εδώ δεν τραγουδά.

Μια ανάρτηση χωρίς σχόλια. Αντίο, Νίκο Παπάζογλου.

dragging my huge love behind me.

Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο Vladimir Mayakovsky, 81 χρόνια πριν.

Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω πάει τόσος καιρός, πως όταν γεννήθηκα είχε ήδη φύγει απ' τον κόσμο -γιατί τον νιώθω ζωντανό μέσα απ' όσα γράφει. Από τα ποιήματα μέχρι τις επιστολές του, από τη συμβολή του στο κίνημα του φουτουρισμού μέχρι το συναίσθημα που χρωματίζει τις γραμμές του.

Παραθέτω το ποίημά του, που περιέλαβε στην επιστολή αυτοκτονίας του, το οποίο και παρέμεινε ημιτελές...

And so they say-

"the incident dissolved"
the love boat smashed up
on the dreary routine.
I'm through with life
and [we] should absolve
from mutual hurts, afflictions and spleen.

sometimes lonely isn't sad.

Σήμερα ακούω She &Him. Χωρίς διαλείμματα, χωρίς παύσεις, χωρίς να βαριέμαι. Είναι μια από εκείνες τις μέρες -είναι κάποια από εκείνα τα τραγούδια. Ο ήλιος χαρίζει στον ουρανό μιαν επίφαση καλοκαιριού κι ο αέρας τη θύμηση ενός φθινοπώρου. Ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, ξεφυλλίζω μια ανάμνηση και ζωντανεύω σκόρπιες λέξεις, πολύχρωμες.

Κι ύστερα εύχομαι -στο όνομα μιας άνοιξης κι ενός δροσερού ήλιου. Στο όνομα του δειλινού ενός Απρίλη. Της παρουσίας, της απουσίας, της νοσταλγίας. Εύχομαι για ένα χαμόγελο, ένα όνειρο απαλό, μια καρδιά χαραγμένη σε μια θολή μνήμη.

Νυχτώνει.

count your blessings -seduce a stranger.

Την τελευταία Κυριακή του Μάρτη, την ξεκίνησα μουσικά -και νομίζω πως έτσι θα τη συνεχίσω. Στους αγαπημένους μου στίχους, όλα είναι όπως θα 'πρεπε -απλά και ξεκάθαρα, λευκά και δεμένα με νότες.

Στη ζωή, τείνουμε να κάνουμε τ' απλά σύνθετα, τα όμορφα άσχημα και τ' άσπρα μαύρα.

Κι αυτό, αλήθεια, δεν ξέρω πώς γίνεται, ούτε πώς λύνεται. Ξέρω, όμως, πώς το αντιμετωπίζω εγώ. Με χρώμα, λίγες γραμμές στο τετράδιό μου, τραγούδια που αγάπησα και τη θέα απ' το παράθυρό μου -πάντα είχα μιαν αδυναμία στην άνοιξη.

Ατσούμπαλα γράμματα στο χαρτί, γιατί το χέρι τρέμει -μαζί και το στυλό. Ένα κουπλέ, που το ακούς, μουρμουρίζοντάς το ξανά και ξανά, δίχως να το βαριέσαι. Ένας χαμογελαστός ουρανός, ντυμένος με λιακάδα που την κοιτάς, ώσπου να πονέσουν απ' τη λάμψη τα μάτια σου. Το γαλάζιο της φύσης, των στίχων μου, των ματιών του.

Καλημέρα.

Η σιωπή

Μην πεις άλλα -μιλάει η σιωπή για σένα
-μου λέει όσα ήθελες να πεις κι όσα δεν ήθελες:
Για τα όνειρα που -πάντα απρόσεκτος-
σου γλίστρησαν από τα χέρια κι έσπασαν.

Δεν σε προειδοποίησε, βλέπεις, κανείς
“Προσοχή, εύθραυστον!”
Ναι, ήταν εύθραυστα τα όνειρα σου
-σχεδόν όσο η καρδιά σου

Κι εσύ έμεινες μόνος να τα κοιτάζεις με απορία.
Ώσπου θέλησες να τα μαζέψεις ένα-ένα
κι απο κομματάκια να ξαναγίνουν όνειρα
-γιατί κάποτε σου είχαν πει πως όλα τα μπορούμε.

Πραγματικά, τα 'φερες κοντά-κοντά το ένα με τ'άλλο
Κι ίσως αν πρόσεχες λίγο παραπάνω να τα ανέσταινες
Κι εγώ έλεγα “θα τα καταφέρει”
-γιατί κάποτε μου είχαν πει να μη σκοτώνω την ελπίδα.

Όπως, λοιπόν, τα κρατούσες
Ξέφυγε ένα και σου πλήγιασε το χέρι
Κι εσύ φοβήθηκες και τ' άφησες να σου πέσουν κάτω
και να γίνουν χίλια μικρά θρυψαλάκια

Τα 'φερες κι αυτά κοντά-κοντά
κι έγιναν ένα βουναλάκι που πλέον δεν θ' άλλαζε
-μερικά τρύπωσαν στην καρδιά σου
μα -περίεργο δεν είναι;- δεν πόνεσες

Κι έτσι, αυτό είμαι πια για σένα:
ένα βουνό από θρυψαλάκια χαμένων ονείρων
που πάντα θυμάσαι να ξεχνάς
-ή σχεδόν πάντα

Παραπονιέσαι ότι σε πονούν τα μάτια σου
όταν αντανακλά ο ήλιος στα θρυψαλάκια
κι έτσι τα κοιτάς μόνο νύχτα
όταν -αν- τα κοιτάς

Μόνο από 'κείνα που κρυφτήκαν στην καρδιά σου δεν ξεφεύγεις
ακόμα κι αν το θέλεις.
Αλήθεια, το θέλεις;
Άσε, μην απαντάς -το διάβασα στα χείλη της σιωπής σου.

Δεν το θέλεις.

it's turning blue.

Ψιχάλιζε σήμερα.
Λίγες σταγόνες του Μάρτη
γιατί το νερό εξαγνίζει
-δεν το 'ξερες;

Κλείνω τα μάτια.
Ο ήχος μιας μελωδίας γνώριμης
-η εικόνα μιας άνοιξης
και ταξιδεύω.

Ένα χαμένο στιχάκι
στο χρώμα τ' ουρανού
και των ματιών σου
-μια ελπίδα.

Η βροχή φεύγει
πριν στεγνώσουν τα δάκρυα
πριν χαθεί η φωνή σου
-ίσως γιατί είναι άνοιξη.

I want to be a light.

Σήμερα δεν έχω ανάρτηση -μόνο μια παραπομπή σε κάτι που αγάπησα. Για τους μουσικούς, είναι κάθε τραγούδι τους, για τους ζωγράφους κάθε έργο. Για μας που γράφουμε, είναι κάθε αποτέλεσμα στο χαρτί. Εγώ, τουλάχιστον, τ' αγαπάω αυτά που γράφω. Κι αυτήν τη συνέντευξη, ίσως μια ιδέα παραπάνω από τα υπόλοιπα.
Καληνύχτα.


http://foititikospalmostexni.blogspot.com/p/blog-page_10.html?spref=fb

stardust memoir.

Σκύβεις το κεφάλι,
κοιτάζεις,
φυσάς τον καπνό.
Ίσως όχι μ' αυτή τη σειρά
-έχει σημασία;
Χαμογελάς, αρθρώνεις δυο λέξεις
-σύντομα, μεστά.

Κοιτάζω γύρω μου,
σε κοιτάζω,
κοιτάζω κάτω.
Σβούρες
στα μάτια και την ψυχή μου.
Λέω δυο λόγια, χαμογελώ
-διστακτικά, αληθινά.

Με ρωτάς με τα μάτια,

σου απαντώ με τη σιωπή.

Θυμάσαι μ' ένα χαμογέλο

Ξεχνώ τα πάντα

εκτός απ' τ' όνομά σου.

Πάντα φανταζόμουν

την ευτυχία

να 'χει χρώμα

να 'ναι γαλάζια

-σου φαίνεται αστείο;

Κι εμένα.

Δεν ξέρω

-δεν ξέρω αν έχει πια χρώμα

η ευτυχία μου.

Είναι διάφανη σήμερα

αναζητά,

αναρωτιέται.

Μα

αν είχε πρόσωπο

-νομίζω-

θα έμοιαζε λίγο με το δικό σου.

Ρώτα με πάλι αύριο.

behind blue eyes.

     "Ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από έναν πειρασμό, είναι να ενδώσεις σ'αυτόν", έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Ο ίδιος έλεγε πως χρησιμοποιούμε αποφθέγματα, όταν υπάρχει έλλειψη πρωτοτυπίας. Συμφωνώ και με τα δύο και συμπληρώνω πως, όταν κάποιος σκέφτεται κάτι πριν από σένα, καλό είναι να έχεις τη σύνεση να τον αναφέρεις -και ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι από εκείνους που θα ήθελα να ζούμε στην ίδια εποχή, ώστε να τους γνώριζα.

     Επανέρχομαι, όμως, στο θέμα. Πειρασμοί. Οι πειρασμοί, τους οποίους αποφεύγεις, μετατρέπονται σε απωθημένα. Και δεν υπάρχει πράγμα που ν' απεχθάνομαι περισσότερο από τ' απωθημένα. Τα θεωρώ τη βασική αιτία πολλών κακών, αφού άμεση συνεπαγωγή τους είναι τα συμπλέγματα, αποτέλεσμα αυτών η δολιότητα και ούτω καθεξής.

     Προφάσεις εν αμαρτίαις; ...Ίσως -δεν ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι οι εμπειρίες της ζωής, μόνο να δώσουν μπορούν. Αυτό είναι που μένει -αφού πάρουν ό,τι ήταν να πάρουν κι αφού στεγνώσει και το τελευταίο δάκρυ που άφησαν φεύγοντας. Νιώθω τυχερή που ψάχνω εξονυχιστικά τη θετική πλευρά τψν πραγμάτων. Νιώθω τυχερή που πασχίζω να χαμογελάσω τις στιγμές που πονάω πιο πολύ -γιατί τότε το έχω ανάγκη περισσότερο. Ο χαρακτήρας μας γίνεται η μοίρα μας -έτσι δεν λένε; ...Έχουν δίκιο.

"Μ' οποιο τροπο σ' οποια γλωσσα κι αν το πεις,
ειναι μειζον το προβλημα κι ας θες να τ' αρνηθεις,

ειτε ειναι ενα κελι ειτε ειναι ο κοσμος ολος ειτε μια αγκαλια σφιχτη
η φυλακη ειναι φυλακη."

5-3

Σε λίγο ξημερώνει 5η του Μάρτη -Σάββατο.

Γεμίζω ρήματα.

Πρώτα θυμάμαι. Μεθαύριο είναι Καθαρά Δευτέρα και θυμάμαι έναν δύσκολο αποχωρισμό που έζησα μια Καθαρά Δευτέρα, στα δεκαεφτά. Τότε δάκρυζα, σήμερα χαμογελώ. Χαμογελώ που, την ημέρα που συμβολίζει μια κάθαρση, εμένα μου προσφέρθηκε άλλη μια. Άλλο που τότε είχα ένα ανήλικο ακόμη μυαλό και πιο πολλά αστέρια στην καρδιά απ' όσα θα 'πρεπε, ώστε θεώρησα εκείνη την Καθαρά Δευτέρα, μέρα λύπης. Τώρα ξέρω. Ξέρω πως η αγάπη που πεθαίνει δεν χάνεται -γίνεται μνήμη, νοσταλγία, ακόμη κι απέχθεια, μα παραμένει αγάπη, κάπου βαθιά και κάπως διαφορετικά: είναι πλέον αγάπη του ότι γνωρίζεις πως ήσουν ικανός ν' αγαπήσεις, άρα κι ελπίδα πως θα συμβεί ξανά.

Μετά σκέφτομαι. Σκέφτομαι πόσο χρειάζεται να μεγαλώσω στο νου και στη λογική και πόση ανάγκη έχω να μείνω παιδί στα συναισθήματα και στην έντασή τους. Ύστερα σκέφτομαι πως αυτό είναι δύσκολο, μα θυμίζω γρήγορα στον εαυτό μου πως ποτέ μου δεν κυνηγούσα το εύκολο.

Έπειτα χάνομαι. Χάνομαι στις λέξεις που γράφω, στο χαμόγελο για τους ανθρώπους που αναπάντεχα δεν χάθηκαν και μου θυμίζουν άθελά τους πως είναι εδώ, στο δάκρυ για τους ίδιους, γιατί δεν είναι όσα ονειρεύτηκα, στη ματιά που συνάντησε από λάθος τη δική μου.

Πάνω απ' όλα θέλω. Θέλω να τραγουδήσω το αγαπημένο μου κομμάτι του Leόn και να παγώσει για λίγο ο χρόνος κι η εικόνα, ίσα-ίσα να προλάβω να χορέψω σαν μην υπάρχει αύριο. Θέλω πίσω εκείνο το φλασάκι, που προοριζόταν να γίνει δανεικό, έτσι, για να μου χαρίσει μιαν επίφαση ευτυχίας, έστω μέχρι ν'ανοιγοκλείσω τα μάτια. Θέλω να ξαναγεμίσει η καρδιά μου αστέρια -κι ας έρχεται απαραιτήτως η στιγμή που θα την πονέσουν. Θέλω να λέω στον εαυτό μου μόνο αλήθειες.

Θέλω να ξαναγράψω το στίχο που λάτρεψα κι ας τον περιλαμβάνω σε κάθε μου γραπτό:

When I was young, a wise man said to me "hey, little man, keep this in mind: throw the colours of your rainbow in this black and white -the colours of your rainbow..."

farewell.

     Έχω πει πολλές φορές "τέλος" -κι άλλες τόσες "είμαι καλά τώρα, είμαι μια χαρά". Κι όμως, δεν ήμουν καλά-μια χαρά, γι' αυτό ακριβώς δεν ίσχυε και το τέλος.

     Τα σημαντικά γεγονότα, λένε, συμβαίνουν τη στιγμή που δεν τα περιμένεις. Κι όσο κι αν μ' ενοχλεί να επιβεβαιώνω κοινότοπες -πληκτικές σχεδόν- φράσεις, αναγκάζομαι για μία ακόμη φορά να το κάνω. Έτσι ακριβώς, ξημέρωσε ένα πρωί διαφορετικό από τ' άλλα. Ήμουν πιο αποφασισμένη, πιο δυνατή, μια στάλα λιγότερο φοβισμένη και πολύ ανυπόμονη για τη συνέχεια, η οποία ήταν -και παραμένει- για πρώτη φορά, μετά από καιρό, άγνωστη. Άργησα να γυρίσω τη σελίδα στο βιβλίο των σκέψεών μου, μα τώρα που το έκανα, ξέρω πως δεν υπάρχει γυρισμός και ούτε τον θέλω -μπορώ να σ'το υποσχεθώ.

     Χρειάστηκε πολύς χρόνος, μερικά υγρά βλέμματα, χαρτί και μελάνι, τα αγαπημένα μου ακούσματα και η χαμένη μου λογική, για να καταφέρω το (εσφαλμένα θεωρηθέν ως) ακατόρθωτο.

     Ίσως, λοιπόν, να σου γράφω για τελευταία φορά. Είναι η πολλοστή φορά που χρησιμοποιώ τη φράση αυτήν σε γραπτό και η πρώτη φορά που βάζω μπροστά το "ίσως". Ειρωνεία; Ανασφάλεια θα το έλεγα. Ανασφάλεια για το άγνωστο που ακολουθεί, γιατί ξέρω ότι, κατά πάσα πιθανότητα, η συνεκφορά αυτή, ανταποκρίνεται σήμερα στην αλήθεια. Κι είναι δύσκολο να φανταστώ πως, από 'δω και πέρα, δεν θα έχω στο νου το δικό σου πρόσωπο, κρυμμένο πίσω απ' όλα τα ρήματα σε β' ενικό και μπροστά από κάθε "εσύ". Κι είναι δύσκολο να γράφω για συναισθήματα που δεν θα 'χουν για προορισμό εσένα. Μα, ξέρεις, πως ποτέ δεν μ'άρεσαν τα εύκολα...

     Ξέρεις, δεν έχουν πόνο μέσα τους οι σημερινές γραμμές, ούτε κι αγάπη πια -λες γι' αυτό να βγαίνει το κείμενο τόσο άσχημο; Ας είναι.

     Οι σημερινές γραμμές δεν έχουν συναίσθημα -μόνο το πρόσωπό σου στην καρδιά μου και τη διαβεβαίωση πως θα σε θυμάμαι, όπως μου είχες ζητήσει κάπως/κάποτε.

     Οι σημερινές γραμμές είναι ένας αποχαιρετισμός. Κι απ' τη μία χαίρομαι που δεν νιώθω τίποτα, γράφοντας. Κι απ' την άλλη, λυπάμαι για σένα, που χάθηκε εκείνο το κορίτσι που δάκρυζε και γέμιζε φύλλα χαρτί με τις σκέψεις της στ'όνομα της ψυχής σου. Ίσως βρεθεί μια άλλη, με πιο γελαστό βλέμμα και πιο γαλάζια όνειρα -δεν θα μάθω ποτέ.

     Δεν θα πω "εις το επανιδείν", γιατί ποτέ δεν γράφω ψέματα. Θα κλείσω με μουσική, γιατί δεν είμαι πια για επιλόγους -στέρεψα από ευχές για αυτό το "εσύ". Καλή άνοιξη. 

the beginning is the end is the beginning.

Ποτέ δεν με ενθουσίαζαν οι καινούργιες αρχές. Κάθε αρχή προϋποθέτει ένα τέλος, με το οποίο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη αφού χωρίς αυτό, δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ. Τέλος εποχής, τέλος κατάστασης, ιστορίας, ακόμη κι ενός τραγουδιού. Κι ύστερα η αρχή, που λέγαμε -αρχή νέας εποχής, νέας κατάστασης, νέας ιστορίας, του επόμενου τραγουδιού στο shuffle. Κι όλα αυτά, μ' έναν κοινό παρονομαστή, που δεν ξέρω αν τον αγαπώ περισσότερο απ' όσο τον φοβάμαι: αλλαγές.

Οι αλλαγές είναι δίκοπο μαχαίρι: αφενός, σου επιτρέπουν να έρθεις σε επαφή με νέα πράγματα, που θα σου έμεναν για πάντα άγνωστα αν πορευόσουν δίχως θάρρος γι' αυτές, αφετέρου, σε παίρνουν μακριά από όσα αγάπησες.

Ο χρόνος, όμως, είναι σοφός. Φθείρει μόνο όσα δεν ήταν αρκετά δυνατά για να μείνουν για πάντα δίπλα σου. Κι αυτό μου θυμίζει την αξία του να ζούμε το παρόν και να απολαμβάνουμε αυτήν εδώ τη στιγμή, γιατί είναι η μοναδική που ξέρουμε πως έχουμε δικιά μας.

Ό,τι τελειώνει, το φυλάει η μνήμη μου, μα δεν πρόκειται να το κυνηγήσω ξανά, γιατί έκανε τον κύκλο του -εξου κι ο αριστοτελικός ορισμός περί ολοκληρώσεως. Ό,τι αρχίζει, το ζω πριν σβήσει και χαθεί από δίπλα μου -γιατί τότε θα είναι πια αργά για ευχές.  Τις αλλαγές, πάλι, τις χρωματίζω με λίγη μουσική. Να, σήμερα ακούω Smashing Pumpkins. Κι ο κόσμος γίνεται φωτεινότερος -τόσο, που δεν προλαβαίνω να σκεφτώ το αύριο.

αποφάσεις.

Ανατρέχοντας στα μέχρι τώρα βιώματά μου, οι μεγάλες αποφάσεις μου, ήταν καθαρά δικό μου θέμα και λαμβάνονταν ανέκαθεν με πειθαρχημένη σκέψη, αλλά αρκετά εύκολα. Δεν βρίσκω κάτι για το οποίο να έχω μετανιώσει κι αυτό για μένα είναι μεγάλη ευτυχία.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο -εξίσου ανεξήγητο με όσους περιτριγυρίζουν άλλες πτυχές της ζωής μου, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις μικρές αποφάσεις. Μικρές αποφάσεις - μεγάλα πράγματα, ήτοι ένα από τα πιο επώδυνα σχήματα αντίθεσης που υπάρχουν επί γης. Για τις αποφάσεις εκείνες -άμεσα σχετιζόμενες, υποθέτω, με τις περίφημες λεπτομέρειες που καταφέρνουν πάντα να κάνουν τη διαφορά- επιστράτευα φίλους και γνωστούς, ώστε ν' ακούσω κάθε πιθανή γνώμη: τη λογική, τη συναισθηματική, την απρόβλεπτη, την προφανή. Όλες είχαν κάτι να μου προσφέρουν, γιατί προέρχονταν από χείλη οικεία. Παρόλα αυτά, καμιά τους δεν πήγαζε από τη δική μου καρδιά -ίσως εκεί μόνο χόλαιναν και δεν διάλεγα, εν τέλει, καμιά τους. Συχνά αναρωτιέμαι: αφού κάθε φορά κάνω ό,τι υπαγορεύει η δική μου σκέψη, γιατί μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία; Ίσως θέλω απλά να μοιραστώ το βάρος της μικρής μου απόφασης -άλλο ένα σχήμα αντίθεσης, επώδυνο σαν το προηγούμενο- ή μπορεί να περιμένω ν'ακούσω να λέει κάποιος τη σκέψη μου δυνατά. Σαν μια έμμεση επιβεβαίωση ότι η απόφαση που θέλω να πάρω, θα είναι και η σωστή.

Στις μικρές αποφάσεις, όμως, αν υπάρχει σωστό και λάθος -πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω-, τα όριά τους είναι πολύ δυσδιάκριτα για τη μυωπική, εικοσάχρονη εμπειρία μου. Ό,τι και να επιλέξεις, τα αποτελέσματα θα φανούν -καλά ή άσχημα. Ό,τι και να σου πουν, διάλεξε το δρόμο σου, γιατί τα αποτελέσματα αυτά είναι προορισμένα για σένα και μόνο. 

Τις αγαπάω τις μικρές αποφάσεις μου -είτε μου βγήκαν σε καλό είτε όχι. Τις αγαπάω με τον ίδιο τρόπο που αγαπώ τα λάθη μου και πρόσωπα που δεν λένε να φύγουν απ' τη Μνήμη μου κι ας την παρακαλάω να τα διώξει. Όπως αγαπώ τα βράδια της Κυριακής, για τα οποία ο στίχος του Μάλαμα φαντάζει το μόνο παρήγορο. Όπως αγαπώ σελίδες ημερολογίου, που εύχομαι, με έναν έμμεσα αυτοκαταστροφικό συλλογισμό- να διαγραφούν οι γραμμές τους απ'το χαρτί και την καρδιά μου. Γιατί, χωρίς όλα αυτά, θα ήμουν μια ξένη. Κι αυτή η απώλεια θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνες, για τις οποίες δακρύζεις ύστερα από κάθε μικρή απόφαση της ζωής σου.

this is not a love story.

Θα γράψω για εκείνον σήμερα. Όχι επειδή είναι 14 Φεβρουαρίου και χαζομάρες -δεν με αγγίζουν αυτά. Άλλωστε, κοντεύουν μεσάνυχτα.

Όπως και να 'χει, για τη σκέψη μου, κάθε ημερομηνία δεν είναι, παρά ένας αριθμός -μια σελίδα ημερολογίου. Πώς να χωρέσεις τόσα συναισθήματα σε μια σελίδα ημερολογίου; Κάποια ξεφεύγουν και μπλέκονται με ένα αγαπημένο τραγούδι, άλλα ανακατεύονται με μια χούφτα σκονισμένες αναμνήσεις γι' αγάπες που ορφάνεψαν νωρίς. Όσα απομένουν, ανεβαίνουν και λίγο μου θολώνουν το βλέμμα. Κι η μουσική γίνεται όλο και πιο βελούδινη κι απαλή, κι ας μην μπορώ να ξεχωρίσω αν με λυτρώνει περισσότερο απ' όσο με σκοτώνει -"σ'το είπα ότι μου θυμίζει εσένα;" Μάλλον γι' αυτό.

Τόσες γραμμές -τόσες γραμμές για δικά μου συναισθήματα και πάθη, ενώ προλόγισα ότι θα έγραφα για εκείνον. Φυσικά. Ίσως επειδή μόνο έτσι μπορεί να είναι εδώ -"μπορεί να ξεχάσουν τι είπες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν" είπε ο Buechner και μακάρι να μην ένιωθα τόσο έντονα την αλήθεια του.

Στ' αλήθεια, δεν θυμάμαι πότε είδα τελευταία φορά το πρόσωπό του. Είναι ωραίο μόνο να μετράς τις μέρες αντίστροφα -η αύξουσα σειρά μόνο οδύνη μπορεί να γεννήσει. Σώθηκαν οι αναστεναγμοί, που μέσα τους έπνιγα τη νοσταλγία, σώθηκαν κι οι αναπνοές που είχαν μέσα ελπίδα για τη ματιά του. 

Κι αν με ρωτούσαν τι μ' έκανε να νιώσω, θα έσκυβα το κεφάλι ή θα βιαζόμουν ν' αλλάξω κουβέντα. Γιατί, ο πόνος, η νοσταλγία, η χαρά κι η λύπη, καλύπτονται κι εκτοπίζονται από ένα και μόνο συναίσθημα. Κι αν με φοβίζει κάτι, είναι ότι θα χαθώ κι εκείνος δεν θα προλάβει να τ' ακούσει απ' τη δική μου φωνή.

Αγάπη.

you know your heart is breaking.

Δεν χρειάζεται να το τεκμηριώσω ιδιαίτερα -όταν χρησιμοποιείς τον τίτλο ενός τραγουδιού ως όνομα του blog σου, τότε είναι πρόδηλο πως αυτό αποτελεί καθρέφτισμα του εαυτού σου ή, αν μη τι άλλο, μιας πτυχής του.
Όταν, λοιπόν, πληροφορήθηκα ότι ο Gary Moore "έφυγε" πριν τρεις μέρες, στα 58 του χρόνια, ήξερα ότι πήρε μαζί του και κάτι από μένα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με λεπτομέρειες για τη ζωή και την πορεία του, για το πώς αναδείχθηκε ή τον τρόπο που άγγιξε κι αντιμετώπισε την επιτυχία.
Τον έμαθα, όμως, μέσα από τα τραγούδια του. Ανατρίχιασα με την κιθάρα του. Δάκρυσα με τη φωνή του. Αγάπησα με την ερμηνεία του. Είναι, επομένως, ανάξιο απορίας το γιατί τα λόγια είναι φτωχά -πολύ φτωχά, σε στιγμές σαν αυτές.

R.I.P, Gary. I've still got the blues for you.

το όνομα

Δεν ήξερα ούτε τ' όνομά σου.


Ζήτησα μόνο λίγο χώρο
να κρυφτώ
να μη με βρίσκει πια άνθρωπος
-να μη θυμάμαι πια κανέναν.
Δεν σ' ένοιαζε από πού ερχόμουν ή πού πήγαινα.

Χαμογέλασες λιγάκι
-μη φανεί-
και μου χάρισες ένα σου όνειρο
-το παλιότερο και πιο αγαπημένο σου.

Και βυθίστηκα.

Χάθηκα για μια αιώνια στιγμή
εκεί όπου, για κάθε Μνήμη που πεθαίνει,
γεννιέται μια Ελπίδα
-στ' όνομά σου.

Εκεί τα ρολόγια -αντί γι' αριθμούς- είχαν χρώματα.
Θυμάσαι;
Χορεύαμε σε μια γνώριμη μελωδία
Και γιορτάζαμε κάθε μέρα
τη ζωή και τ' όνομά σου.
Υποσχέθηκα να σου γράψω κάποτε δυο στιχάκια.
Χαμογέλασες λιγάκι
-μη φανεί-
και μου ζήτησες να σε κρατήσω χωρίς όνομα
-να μη σε αναγνωρίσει άνθρωπος.
Κι όταν έφυγα, ήταν πρωί και σίγουρα άνοιξη.

Το βλέμμα σου καθρέφτιζε τον ήλιο
κι είπα ότι δεν θα δακρύσω
-ούτε στα κρυφά-
γιατί την άνοιξη μόνο χαμογελάμε.

Και, ξέρεις, εγώ τηρώ το λόγο μου.
Σχεδόν πάντα.







.

20

Μεθαύριο κλείνω τα είκοσι. Προτιμώ να το βλέπω ολογράφως -δείχνει πιο μεστό κι ίσως έτσι το συλλάβω πληρέστερα. Χθες ήταν τα προεόρτια. Πάντα με παίδευε αυτό το 11/1 και το βόλευα κάπου πριν ή κάπου μετά. Αυτή τη φορά, ο κλήρος έπεσε στο Πριν. Κι όχι όποιο κι όποιο πριν. Αυτή η ημερομηνία -πόσο θα ήθελα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Το 8 στον 1ο μήνα, τρία χρόνια μετά. Ένα γνώριμο τραγούδι στα ηχεία. Η μουσική των R.E.M να ζωντανεύει και να μαρτυρά όσα ήθελα να πω κι όσα δεν ήθελα να σκέφτομαι. “I think, I thought I saw you try”. Μια αγκαλιά να ξεχαστώ. Χαμόγελα, γνώριμα βλέμματα, ήρεμα πρόσωπα, μια έκπληξη και μια απουσία, ηχηρή όσο μια σιωπή.
Φθάνοντας σπίτι, κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι άνοιξα ένα-ένα τα δώρα μου. Σακούλες, κουτάκια, κουτιά, πολύχρωμα περιτυλίγματα, φανταχτερό χαρτί κι εγώ, από είκοσι να ξαναγίνομαι δώδεκα -στιγμιαία μα πλήρως. Ευχές γεμάτες χαμόγελα, που ξαναζωντάνευαν με λίγο μελάνι και χάρη σε μια ντουζίνα μικρές καρτούλες. Το γράμμα της Σάρας, το ημερολόγιο της Νεφέλης, η λεπτομέρεια στη μνήμη της Βιβιαλένας, η Ισαβέλα που ήταν εκεί κι ας το ξέραμε μόνο οι δυο μας.
Όλα αυτά , μαζί με μια διαπίστωση: κάθε ημερομηνία είναι μόνο ένας αριθμός. Αυτό που του δίνει ζωή, είναι οι στιγμές κι οι άνθρωποι που τις γέμισαν. Η μέρα εκείνη έχει φωλιάσει στη μνήμη μου και ξυπνά όποτε θέλει -με ή χωρίς επετείους, με ή χωρίς 8άρια και Γενάρηδες. Αυτά δεν είναι, παρά αφορμές -ο εύκολος τρόπος. Ελπίζω μόνο πως κάποτε, η θύμηση αυτή θα αποκοιμηθεί τόσο βαθιά, που δεν θα θέλει να ξυπνήσει ξανά. Ίσως μονάχα χρόνια μετά, που θα προέχουν σημαντικότερες στιγμές κάποιας 8ης Ιανουαρίου. Να, όπως της χθεσινής.

I met you at Rue Madame...

Το blog αυτό δεν έχει σκοπό τη διαφήμιση -κι αυτό είναι φανερό σε κάθε αναγνώστη και αποδεικνύεται από το ιστορικό των αναρτήσεών μου εδώ.
Όταν όμως πρόκειται για μια τόσο καλή μου φίλη κι ένα τόσο γλυκό video, η προβολή επιβάλλεται. Έτσι, απλά και χωρίς πολλά σχόλια, όπως τα τραγούδια που αγαπώ κι ανεβάζω εδώ, εν μέσω σκόρπιων σκέψεων.
Έτσι, γιατί καιρό είχα να συγκινηθώ με κάποιο video-clip -κι ας το αποκαλούν οι δημιουργοί του ερασιτεχνικό.
Έτσι, μήπως σας αγγίξει όσο εμένα.

http://www.dailymotion.com/video/xgdmh7_rue-madame-les-lacets-jaunes-video-edition-maraveyas_music

Καλή επιτυχία, Σάρα και Δημήτρη.